De pediatra a xerontólogo

 

 Eu nacín preto da casa da tía Chucha e do tío Manuel de Prado, alá na Casilla de Carballo. Eu frecuentaba moito aquela casa, pois os tíos eran moi protectores coa familia da miña avoa, viuva de guerra con sete fillos. Naquela casa coñecín a Pedro Tasende, mozo da curmá de meu pai, Marisa. Pedro estaba estudando medicina en Santiago e xa daquela era o meu pediatra de cabeceira.Funlle a voda, celebrada nunha igrexa da Coruña, creo que oficiou a cirimonia un irmán crego de Pedro.A comida foi nun restaurante preto do estadio de Riazor. Debiu ser no 1970, pois na festa soaba a canción de Mungo Jerry In the summertime de moda naquel ano. De alí a pouco naciu Patricia. Miña avoa foi a coidala, pois a tía Chucha tiña un negocio na praza, e eu iache moitas veces a casa dos Prado axudarlle a miña avoa coa nena, a ver a televisión, pois nos non tiñamos, e a comer aquelas tortillas tan ricas que facía a tía Chucha. Veu a miña adolescencia e xa as miñas visitas foron a menos. Pedro Tasende seguiu a ser o meu pediatra ata que fun para a mili. Non é que fose moito a consulta de Pedro, pero as veces que fun solucionoume os problemas. Fun pai e como non? levamos o noso fillo ao pediatra Tasende ata que se independizou. Non vai moito vin a Marisa andando e detrás ía Pedro. Saudeino, saudoume e decateime que algo pasaba, que non era el...Estou seguro que se non tivera ese mal que o levou eu seguiría a consultalo por problemas que temos os vellos. De aí o título desta homenaxe de PEDIATRA A XERONTÓLOGO.

José da Casanova

Na Lagoa de Vimianzo, nunha cea-baile, despois de cear. Así que tomamos a sobremesa, veu o camareiro pola nosa mesa e dixo:

 -Que tal a sobremesa?

 E José da Casanova díxolle:

 -Sabes a que me soubo?

 -A que?

 -A pouco.

 O camareiro con vergoña ou sen ela, e co consentimento do resto dos comensais, trouxolle outra sobremesa a José. Despois do café e duns chupitos empezou a actuar un TRÍO e José díxome ao oído:" ser será un trío pero eu só vexo unha"!!

 Chamámoslle José da Casanova por que el e os seus irmáns viñeron de Curtis a habitar a casa mais nova da Casilla(en Carballo), alí preto da nosa corredoira. Na corredoira eramos 4 rapaces mais menos da mesma idade e moitas veces xogábamos aos 4 de Bonanza. Cando viñeron os 3 de Curtis xa podíamos xogar aos 7 Mágnificos.

 Naqueles tempos poucas casas tiñan auga da traída. A casa nova tiña a auga traída por José e os seus irmáns a caldeiros do pozo de Esperanza. Esperanza era moi mala. Preguntarédesvos como sendo tan mala lle deixaba coller a auga do seu pozo? Pois por que daquela era como unha obriga compartir a auga.

 O Sr. Constantino, que era o home de Esperanza, doulle a José un peso e unhas mazáns por axudarlle a recollelas da maceira.Cando ía para a casa José atopouse coa mala, e ensinoulle, todo inocente e ledo, o que o bo de Constantino lle dera. Esperanza quitoulle o peso e as mazáns e doulle unha pequerrechina.

 Esta anécdota contouma José cando íamos xuntos ao Instituto. Contábame anécdotas e moitos contos. Aprendín moito con el. El aos 14 anos empezou a traballar de electricista con Pepe dos Contos e aí quitou os títulos de electricista e de contacontos. 

As nosas vidas transcorreron normais coma moitas; matrimonio, fillos e neta( eu aínda non teño). José perdíu a vista e tivo que deixar de traballar. El sabía levar calquer conversa.Tiña moitos amigos. Entendía de todo: el dicía:"Entendo de todo e non sei de nada"

 Deixounos despois dunha longa enfermidade, pero chegou moi enteiro ao seu fin. Sempre dando ánimos e animándose.Funlle dar o pésame a súa dona e díxenlle:

 -Se todos fósemos a mitade de boa persoa que era el non habería problemas neste mundo. 

 -Si era moi bo, non quería saber nada de psicólogos.Díxome un que o foi a visitar: " Vaia lección de vida me acaba de dar"

 DESCANSA EN PAZ JOSÉ DA CASANOVA.

 Loxicamente José non había querer que eu acabase este obituario sin un conto. Aí vai!! 

 Chegou José da Casanova ao ceo e díxolle DEUS: 

 -Que tal por aló abaixo José?

  -Sabes a que me soubo?

 -A que? 

-A pouco!!

 Loxicamente DEUS ben o podía mandar de volta para a terra, pero xa sabía de memoria os contos de Pepe dos Contos e quería un repertorio novo.

O lápis do ebanista

Eu son fillo de carpinteiro como Xesús. Son o lápis do carpinteiro. Fun a escola e cando rematei a adolescencia e o bacharelato estudei na universidade a carreira de informática. Como Xesús, adiqueime a palabra. Escribo historias, conto contos , invento contos e escribo poesías. Cando acabei a carreira atopei traballo nun ordenador. E como non! fixen o meu perfil e metinme nas redes sociais co nome de o Lápis do Carpinteiro. No facebook meto as ocorrenzas. E como Xesús busquei a miña María Magdalena. Atopeina no facebook. Había moitas, pero eu elexín a que tiña a foto universal do facebook. Empezamos a interactuar. Gustábanlle as miñas historias e recibía moitos me gustas de María Magdalena. Terminámosnos namorando. Declareille o meu amor e ela correspondíume. Pasou o tempo e non atábamos nin desatábamos nin un nin a outra. Loxicamente eu non lle podía pedir unha cita, pero é que ela tampocuo movía peza. Eu estaba preocupado, así que un día confeseille a verdade: " que eu era un lápis de carpinteiro que realmente non era só o meu alcume". Contestoume con estas verbas: " non te preocupes a min pásame mais ou menos o mesmo, eu son unha rumba, un robot de limpeza da última xeración.Fun capaz de conectarme ao ordenador do meu patrón a través dun USB e creei o meu perfil e namoreime de ti".

 Pensaredes que todo esto é mentira e... efectivamente, pero a realidade é que o futuro está aquí. Ah!  esquecíame, loxicamente morrerei solteiro como Xesús.

Era visto...Evaristo

Eu non son de meterme moito en política nin cos políticos. Pero cando se me ocorre unha ocurrencia fago unha viñeta ou unha frase e mandoa ao Facebook.

Unhas veces métome con Feijóo, outras con Zapatero, con Rajoy, con Sánchez... e como non co noso alcalde Evencio.

 Lémbrome dunha viñeta: Foi Feijóo visitar un instituto e di a profesora de física:

- Manuel! fálame da gravidade de Newton.

- Señorita como lle vou a falar se nen sequera sabía que estivese enfermo.

- Dase de conta Sr. Feijóo o que son os recortes?

- Non sabía que os recortes en sanidade tiveran que ver coa saude deste señor.

Cando a sinal de 20 diante da igrexa fixen esta:

Eu chamando a Radio Voz falando co alcalde:

-Sr. alcalde o outro día ía eu a 20 e adiantoume unha tartaruga. Multarana?

- Dame a matrícula.

O día despois das eleccións mandeille unha mensaxe ao Sr. alcalde:

- Sr. alcalde é imposible acadar tantos votos facendo campaña a 30 por hora. Vostede tivo que andar a 200.

Eu viñen avisando que ía a pasar o que debía pasar. Era visto... Evaristo. Onte as vinte horas un peatón atropelou un coche. O coche, un Opel Astra con matrícula 4654 BCD, está ingresado na unidade de coidados intensivos de Talleres Ledo.

Que conste que lle teño moito aprecio a Evencio e el a min tamén...mo tiña.

Evaristo do Ferreiro

Prácticamente todo Sofán e moitos do concello de Carballo coñecemos a Evaristo do Ferreiro. Sabemos que facía gaitas e era gaiteiro. Sabemos que canta nunha coral. Sabemos que era taxista. Sabemos que ten un museo de radios antigas. Pero poucos saben que, ademais de ser do ferreiro( seu tío, seu avó, seu bisavó) el tamén foi ferreiro. 

Non era un maestro templario pero era un maestro do temple, pois templaba o aceiro coma ninguén. Facía ghavillos e apuntaba as picarañas dos peóns camineros.

De todo isto lembreime unha noite de verán que nos agasallou o mes de febreiro. Unha noite de super-lúa.. Vin a Evaristo do Ferreiro, dándome as costas e contemplando o ceo. Quixenlle por medo. Toqueille o ombreiro e nin se inmutou:

-Pensei que che ía a por medo Evaristo!!

-Aos meus 85 anos non lle teño medo a nada. Xa ves!! podías ser a da gadaña e nin me enteraba.

-Pois eu téñolle medo a todo. Ata llo teño aos ratos e aos malos ratos.

Contemplas a super-lúa?

-Si. Parece mentira que estivésemos alí a 364.000 quilómetros. O que é a tecnoloxía!!

- Vos os ferreiros sodes a ostia!!

-E non volvemos dende mediados dos setenta do século pasado. Nin os americanos, nin os rusos, nin os chineses, nin os galegos. Será moi caro ir alí?

- Non ho!! Non debe haber petróleo.