A vaca Parrula

  Dille un amigo a outro:

  - Namoreime dunha rapaza. Ata  casaría con ela, pero son tan pouca cousa!

  - Déixame a min! Eu voute  asesorar. Tes que cambiar de peiteado, vestirte máis á moda, corrixir a túa linguaxe... De onde é ela?

  - E dun lugar da Agualada, alí no medio do verde, dos montes, das leiras...

  - E teñen vacas, cabras e ovellas?

  - Teñen!!

  - Pois xa temos ganado.

  A miña historia tamén vai de ganado, só que a vaca non sae ata o final!

  Iamos andando pola beira do Anllóns Venancio da Crega  e mais eu. Cando estabamos chegando a Bértoa lembreime das miñas primeiras verbenas, aos meus 13, aos meus 14 anos. Iamos ás verbenas, ás que podiamos chegar andando. A primeira era O Corpus de Bértoa, despois o San Xoán, San Cristovo, o Santiago de Sísamo, ás patronais de Bértoa, a Milagrosa na Ponte, Santa Eufemia en Bértoa e para rematar a Pilarica no barrio do Chorís, en Carballo. Pasabámolo moi ben nas atraccións. E dime Venancio:

  - A primeira festa era o San Antonio da Agualada. Había que xuntar unhas perras para ir ao tiro, ás lanchas..., beber unha Fanta para acadar un yo-yo, se atopabas o premio na tapa. Eu non tiña un can, e meus pais non me podían dar. Eu xa estaba resignado! Cando pasei por diante da casa do señor Negreira, un dos ricos da Agualada (rico e rácano), a carón dun valado había borralla e vin unha punta. Cun pao, remexín e atopei un montón delas. Metinas no peto e dixen:

  - Lévoas ao chatarreiro e xunto unhas perras!

  E díxome o señor Negreira:

  - Para  onde vas, Venancio?

  - Vou ao chatarreiro a ver que me dá por estas puntas!

  - Esas puntas son miñas, Venancio!

  - Atopeinas nesta borralla!

  - E que esa borralla tamén é miña!

  Quedou coas puntas e coa borralla e fun para a casa todo encabuxado. Nela estaba meu pai, hora rara para estar meu pai na casa, pois debería estar a traballar nas minas de Barilongo. Pregunteille:

  - E logo, que fai na casa meu pai?

  - E que morreu a Parrula, e fóronme  buscar .

  A miña nai estaba a chorar. Non había quen a consolase. A Parrula era da familia. Dábanos leite, algún que outro xato, e era a nosa calefacción. Aquela noite tivemos velorio. E excuso dicirvos  que aquel ano non me fixeron falla os cartos para ir ao San Antonio, pois estivemos de loito.