Este domingo pasado foi pasado por auga. Non é que chovera moito, só choveu unha vez, dende as doce da mañá ata as doce da noite!! Fun andar co meu chuvasqueiro, zapato impermeable e paraugas, e dixen: "Por min que chova!" (que non é o mesmo ca que chova por min). Atopeime con Venancio da Crega, coas súas muletas, pois rompeu un pé caendo da beirarrúa. Venancio é da Agualada (Coristanco), pero vive na Casilla. Saudeino:
- Ola, Venancio! Vas mollar as muletas!
- Tamén ti mollas o paraugas!
Ofrecinme a acubillalo debaixo do meu paraugas e levalo á casa. Aceptou. Venancio ten unha conversa moi interesante, agradable e filosófica. Encántame debater con el. Dáme moitas ideas para as miñas historias. É un gran orador, valería para político se non fose que non ten espírito pinochiano, e acende á primeira.
Pasamos por diante da horta de Rama de Carballo de Arriba que, cando eu era pequeno, xa estaba abandonada, e conteille que de rapaz iamos roubar a froita a esa horta. E díxome el: "Iso non é roubar nin farrapo de gaitas. Roubar e ir a unha horta dunha casa habitada. Cando era rapaz eu e mais o meu amigo o Lagoeiro, fillo do Lagoeiro (traballador de peóns-camiñeiros, que arranxaban os foxos e as estradas) queriamos roubar na horta do sr. Silverio, posuidora das mellores froiteiras da redonda, pero cada vez que tentabamos saltar aquela tapia, aquel muro, aquel valado..., tan pronto os nosos dedos asomaban ao borde, vareada que te criou -menos mal que xa estabamos afeitos ás vareadas da escola-. Non había maneira! O vello sempre estaba alí. O Lagoeiro pai, ademais do seu traballo, era o barbeiro oficial da Agualada. O sr. Silverio ía todos os venres afeitarse. Isto non lle pasou desapercibido ao Lagoeiro fillo, que me dixo:
- Cando estea coa escuma na cara avísote, ti saltas a tapia, e eu vixío. Foi a primeira e a única vez que entramos na horta do sr. Silverio, pois debía ter contados o froitos, e desde esa deixou barba.
En definitiva, Venancio da Crega é o meu muso!
No hay comentarios:
Publicar un comentario