Canastrón de Casais

  Teño corenta e dez anos e fai corenta que vin por primeira vez, en persoa, unha canastra de baloncesto, aínda que na televisión víaas no programa Cesta y Puntos de Daniel Vindel. Foi no meu instituto, onde había tres pistas en liña: balonmán, baloncesto e voleibol. En todas xogabamos ao fútbol. Os máis grandes xogaban na de balonmán, que xa tiña as porterías, os do medio xogaban na de baloncesto (púñanlle pedras para facer as porterías), e nós, os pequenos, na de voleibol, coa rede descolgada e tamén con pedras como porterías. As canastras e a rede eran testemuñas das evolucións futboleiras dos meus compañeiros, das miñas non, pois era negado para o fútbol. Estaba para nacer a miña afección.

  Un día, o balón da pista de balonmán chegou á pista de voleibol, colleuno Celestino Casais, que medía un metro e pico e tiña unhas zapatillas da casa, non de deporte, que eran tamén os zapatos para ir á escola (moitos adoitabamos ir así). Xa digo, colleu o balón coas mans e deulle un zapatillazo como se fose un saque de portería. Aquel balón voou polo ceo da pista de baloncesto e entrou na canastra, sen tocar o aro. Pensei moitas veces se a canastra non se puxo na traxectoria do balón para que nos fixásemos nela. Que canastrón! Aplaudímolo e dende aquela varios e mais eu empezamos a xogar ao baloncesto, ao ver que non era tan difícil meter unha canastra.

 Comecei a ver partidos na televisión para ver aqueles ídolos: Vicente Ramos, Carmelo Cabrera, Brabender, Luyck... España co tempo chegou a ser campiona do mundo cos Gasol, Rudy, Calderón... E agora está a vir Riky Rubio. A xogada de Celestino Casais, como non tiña móbil para gravala, graveina na miña memoria e lembreime dela cando vin a Riky Rubio meter unha canastra estilo Casais, nunha propaganda de hamburguesería. Non creo que Riky Rubio metese a canastra no primeiro intento nin no último tampouco. Penso que foi unha montaxe.

Falo galego

  Adoito falar galego sempre e dende sempre, sempre e cando vexa que me entenden. E non me importa que me falen en castelán, pois entendo perfectamente. Non falo galego para que se me note que son galego. Aínda que falase en castelán, tamén se me notaría. Moitos coñecidos meus, que son castelán-falantes, confésanme que só falan galego comigo, incluso unha madrileña di "éche o que hai" mellor ca ninguén, e un cordobés fálame en galego con acento andaluz. Despois das eleccións díxenlle a cada un deles: "Xa non tes que falar en galego comigo, pois o decreto do galego vano abolir", e contestáronme máis ou menos todos igual: "Fáloche en galego por ti, non polo decreto". O outro día lin unha entrevista que lle fixeron ao Sr. Nuñez Feijoo e chamáronme a atención dúas preguntas e dúas respostas. Preguntáronlle se era do Deportivo ou do Celta, e contestou: "A un niño no se le pregunta a quién quiere más, a papá o a mamá". Aznar é do Real Madrid e Zapatero é do Barcelona. Se é dalgún deses equipos non pasa nada. MÓLLESE SR. FEIJOO, non vai perder votos, as eleccións xa as gañou. A outra pregunta era se adoitaba falar en galego ou en castelán. Contestou: "Si se dirijen a mí en gallego hablo en gallego, si se dirijen a mí en castellano hablo en castellano". Pero non dixo que é o que fala cando se dirixe el. MOLLESE SR. FEIJOO, non vai perder votos, as eleccións xa as gañou. No buscador Google, se escribimos FABRICADO EN GALICIA e lle damos ao botón para traducir ao galego, pon "MADE IN GALICIA" e se escribimos "FEITO EN GALICIA" e lle damos ao botón para traducir ao castelán, pon "FABRICADO EN BRASIL". O galego está en perigo, hai que fomentalo, hai que defendelo e hai que falalo. É a nosa máis grande seña de identidade. Presumamos de selo e de falalo. Cerremos o paraugas. Mollémonos, pois non van mexar sempre por nós.

Aclaracións idiomáticas

  Eu falo galego, pero non son nacionalista. Xa o falaba cando eles se agochaban detrás do castelán. E ríanse de min. Eu era dos arrabaldes da miña vila, e falabamos galego, como en todas as aldeas do concello. Só no centro falaban castelán. Cando veu a democracia encomezaron a xermolar nacionalistas por todas as partes. Facían manifestacións e folgas por calquera cousa. Reprochábanme, ensinándome fotos dos xornais, por non estar na foto, e eu dicíalles: "Como vou estar, se a foto a fixen eu". Eu ía á escola, que era o meu sitio. Era covarde? Posiblemente. Pero eu non me deixaba manipular. Endexamais fun a unha manifestación, nin tiro pedras, non son violento, nin viorrápido. Son galego-galeguista, e penso que o galego non é patrimonio do BLOQUE. É de todos. Dos castelán-falantes tamén, aínda que o neguen. Falan castelán porque "es más cómodo, tiene más perspectivas". E eu dígolles: "É moito mais cómodo falar en inglés, ten aínda moitas máis perspectivas, falemos todos inglés, eu apúntome. Renuncio ao galego. Renuncias ao castelán? Cal é a túa resposta negativa castelán-falante? Pois eu tampouco renuncio ao galego".

Homenaxe a Miro

  Endexamais pensei que mandarlle unha felicitación de aniversario a unha amiga fose pecado, endexamais pensei que adicarlle unha canción pola radio a unha amiga fose pecado, endexamais pensei que mirar para dous diamantes fose pecado. Miro tampouco o pensou.
  Miro é un home apoucado, mal parecido, cuns cus de vaso como lentes, está máis preto dos trinta anos ca dos vinte, de feito ten trinta e pico. É un anaco de pan, de pan de Carballo. Miro Mira miraba e admiraba a Maruxa, posuidora duns ollos azuis e luminosos, que lle daban vida aos ollos cansos de Miro. Dicíame: "A Maruxa e a min so nos separa unha liña recta e os ollos de Maruxa danme calidade de vista, parece que vexo mellor". E eu dicíalle: "Non quites as lentes, por se algún día che vota a bronca por mirar para ela, sempre lle poderás dicir que estás mirando para as lentes".
  Deus axudárao moito, coincidíalle moi a miúdo ver os ollos-diamantes de Maruxa. Ata que pecou, ata que quitou as lentes, ata que tivo a ousadía de felicitala, de adicarlle unha canción... Maruxa pensou que el a miraba con outros ollos. Enganábase, el mirábaa como algo espiritual, como algo platónico. Por eses pecados Deus castigouno e Maruxa tamén. Miro atopa case que sempre os ollos de Maruxa pechados, sen cor, sen luz. Xa leva unha tempada coas lentes, triste e deprimido.
  Estou a esperalo, está a punto de chegar, e eu teño un plan, pois ándanme rondando. Pero quedei de esperalo e espero. Son fiel. Velo aí vén; vén sen lentes. Debeu ver os ollos-diamantes de Maruxa. E ademais vén sorrindo. Debeu ver o sorriso de Maruxa. Aquí está e dime: "Toby, vai dar unha voltiña, xa vexo que tes plan". E fun ladrando detrás da Alana. É boa verdade que o home é o mellor amigo do can, ou é do revés? O certo é que Miro é o meu mellor amigo.

Arranxos a crise

  Visto o visto, as medidas do Goberno non funcionan. Temos que ser nós, os de a pé, os que teñamos que coller o touro polos cornos e darlle a volta a esta España recesiva. Temos que consumir, pois así manteremos os postos de traballo e regalémoslle á Banca "luces", que nestas datas hai en moitos negocios, para ver se se decata que deixando cartos medrará o consumo, o emprego e a economía, e así a Banca tamén medrará. E regalémoslles ás Grandes Empresas e Multinacionais tamén "luces", para ver se se decatan de que o traballador precisa ter poder adquisitivo e tempo libre para comprar os seus produtos.

  Recapacita Scrooge (personaxe de Charles Dickens nun "Cuento de Navidad", que representa mellor ca ninguén á Banca e ás Empresas) a ver se renace en ti o Espirito de Nadal , pois se non recapacitas, chegaremos á economía de subsistencia.

  E se non deixémonos ir ata un 25 ou 30 % de índice de paro, e daquela si que o Goberno ten que tomar as rendas, repartir os traballos. Darlle un traballo a un membro de cada parella, a un el ou a unha ela, a un el ou a un el, a unha ela ou a unha ela. E ó outro darlle unha paguiña e darlle unha cotización. Coa paguiña e co que se aforra, andando á caza de ofertas e aproveitando mellor os restos de comida, conseguimos case o salario mínimo. Que gañaremos? Moito. Poderemos ter máis fillos, naturais ou adoptados; así medraría o índice de natalidade. Os nenos merendarían anacos de pan cunha mazá, cun plátano ou cun bocadillo de chourizo... Xogarían máis na rúa cos outros nenos. Diminuiría o índice de obesidade. As parellas durmirían xuntas, diminuiría o estrés, diminuirían os divorcios, pasariamos as vacacións xuntos, a familia gañaría en ética e en moral. Seriamos todos máis bos. E o máis importante: os avós gozarían por fin da súa tan merecida xubilación. Posiblemente non teriamos o AVE, pero así teriamos menos problemas coa gripe aviaria.