Din que o can é o mellor amigo do home. Eu non sei se son amigo do can, pero gustar gústolles que nin Deus. Xa me morderon tres ou catro veces. A primeira vez, lémbrome coma se fose hoxe. Preguntáballe a tía Pepa ao meu curmán Xosé Ramón: "Metiches as galiñas dentro?" Ao que Xosé Ramón respondeu: "Metín, unha non quería entrar e metinlle unha patada na... na... na súa intimidade e entrou". Eu comecei a rir e a moverme tanto que entrei no terreo do can da tía Pepa e el cravoume os dentes nunha perna. Non sabía se chorar ou se rir. Tal era o descontrol dos meus sentires!
A segunda vez aconteceu así: fun á casa dun veciño, e chamando por el cheguei á horta, e véuseme enriba un can de raza loba. Se non chego a pór o brazo diante da cara... Saín correndo daquela casa e crucei a rúa sen mirar se viñan coches. Tiven sorte de que non me atropelase un! Non sabía a quen recorrer para ir ao hospital. Saber, sabía, pero dábame corte ter que chamar a Chucho da Jauvea, pois estaba a traballar. Eran as cinco da tarde e chameino. Pechou a súa imprenta e para alá fomos. Doce puntos de sutura.
A terceira: o meu can Lestrove escapóuseme e fun buscalo ao medio da rúa, para que non o pillara un coche. O moi cabrón mordeume un dedo da man.
Con estes antecedentes, imaxinádevos a cagarría que me entrou cando Chucho da Jauvea, o meu facedor de favores, me pediu un favor. O favor de darlle de comer e de beber ao seu doberman durante unha semana. O can estaba nunha finca onde había galiñas. Tíñao preso para que non llas matara. Dei coa trécola de botarlle auga cunha mangueira de pistola dende o outro lado da reixa. Pero a comida era difícil meterlla coa mangueira. Iso si, intentar, intenteino. Total que ao terceiro día acabouse e non me quedou máis remedio que entrar. Decatárame de que o can lle tiña medo á auga e metíase no seu cocho. Díxenlle ao meu fillo: "Se ves que se vén a min, bótalle auga". Ao entrar eu, o meu fillo deulle ao gatillo. O Doberman colleu tanto medo que pegou un tirón e rompeu a correa. Así que se calmou, fun onda el e fíxenlle caricias e ateille unha corda provisional. Eu díxenlle: "Non, non, non... me mordas e mañá traio unha costela de terneira". Eu suaba e o calzón tamén. Grazas a Deus non me fixo nada e ao outro día, mentres comía a costela eu púxenlle unha correa nova. A Chucho da Jauvea cobreille a correa, a costela e o lavado do calzón.
Este verán ía eu camiñando pola beirarrúa e niso que vexo a un veciño detrás dun canciño e díxome berrando: "Agarra o can, que se vai meter na estrada". Armeime de valor e púxenme diante del para agarralo e pasoume polo medio das pernas. E polo medio das pernas tamén lle pasou a unha autocaravana. O can debeu coller tal acojone, que se agochou na estrada e a punto estivo de pillalo un coche. Pero pasou por alí o Anxo da Garda e salvouno. Anxo é un veciño meu que veu da Garda.
Grazas por lerme. Xa sei que esta non é a Divina Comedia nin eu son Dante, pero a que son un comediante?
1 comentario:
Ai! curmán, que o mellor o can non é que lle tivera medo a auga, por que vendo como tiraba polos chuletóns de tenreira, eu penso que apartaba por que non era viño.Eu coñecín ese cancán e tamén lle ía a carne de porco.
De todolos xeitos só quero decirche que non serás Dante, pero parece que pos cans estás "al dente".
Publicar un comentario