A bóla do Demo

  En certo bar do meu barrio había o que entón lle chamaban un chapolín (billar americano). E todos os días botábanse unhas partidas por parellas. Aquilo foi un costume diario durante uns anos. Non son capaz de imaxinar a cantidade de partidas que xoguei, pero entre tantas, sempre lembrarei unha.

 O conto (que non é conto) foi que naquela partida era a quenda do señor Luís de Gapito, que como non tiña unha boa xogada, tirou algo desganado. Despois de tirar, quedou a carón da mesa de xogo e arrimou o taco ao ombreiro pousando o cu do mesmo no bordo do chapolín. Todos quedamos ollando a onde fora parar a bóla branca, que como non andaba na mesa de xogo esperabamos escoitala caer ao chan. Entón mirei para Luis, e vin a bóla xirando na punta do taco, uns segundos antes de caer. Alguén dixo: Bóla do Demo!

  Este conto, que non é conto, cóntao moitas veces meu curmán Xoán e sempre me pon a min por testemuña. E a verdade é que eu estaba alí, pero non vin a bóla dar voltas no taco, nin a vin caer. Por que? Porque eu estaba a mirar unha radiografía que o Sol Lorenzo, ao morrer a tarde, lle fixo a Susana en vestido de gasa. Susana era a camareira dese certo bar, chamado California, e por certo, que no momento da radiografía e máis da bóla do Demo, estaba a soar no Jukebox Hotel California de Eagles. Cando Xoán me dixo que mirara para a bóla, eu díxenlle que non, e mais o porqué. Tampouco Xoán viu caer a bóla do Demo. Iso si, escoitámola caer os dous. Quen pode mirar para unha bóla do demo, podendo mirar para a última bóla da carambola que fixo Deus coa costela de Adán?