Futuro imperfecto

  Preguntoulle miña nai ao cura se me vira na igrexa ou no catecismo, e ante a resposta do crego, miña nai, cando me atopou, pegoume semellante tunda que aínda me lembro. Ao outro día, foi  traballar e atoume á pata da artesa, para que non escapara. Púxenme a chorar e a berrar sete chorares e sete berrares. Acudiu a min unha veciña e desatoume. E eu, veña a correr, a saltar valados, a xogar. Cando miña nai atopou a artesa soa, pois outra tunda. Xa lle dixen, non fai moito, a miña nai: "Son fillo único, pero as tundas que me deches chegaban para seis". A min gustábame estar libre, ao meu aire. A mamá non era da mesma opinión. Moita man dura, pero queríame moito. Eu a ela tamén. Eran aqueles tempos!!

  Levaba uns días algo mal, e miña nai estaba moi preocupada. Decidiu levarme ao médico, de pago loxicamente, pois naqueles tempos non había seguridade social. Lavoume ben lavado no zinc de lavar a roupa. Cando estabamos na sala de espera do doutor, fixouse nas miñas orellas. Tiñan roña! Colleu o madil (se alguén non o sabe, o mandil era multiusos; servía para enxugar pratos, para enxugar as mans, para soarlle os mocos aos nenos...) e cuspiu nel e veña a fregarme as orellas ata que quedaron limpas e vermellas. O médico dixo: "Este neno precisa dunha boa alimentación. Tenlle que dar plátanos..." E efectivamente, miña nai foi á taberna e mercou dous plátanos. Gardábaos no chineiro e dábame a metade cada semana. Que bos estiveron aqueles dous plátanos!! A monda quedaba como o papel de fumar. De alí a pouco veu a mortadela e a televisión, e xa tiven que emigrar para Francia e  alí aprendín un oficio e voltei para a terriña. Agora estou a punto de xubilarme. Teño unha paguiña de Francia de 100 euros, e fixádevos: antes a declaración da renda saíame a devolver 1000 e agora teño que pagar (así che son os nosos gobernantes!), e ademais teño tres fillos preto dos corenta, na casa familiar. Non teñen traballo, non teñen futuro. O pouco futuro que hai pápano os políticos. E para ir ao extranxeiro, hai que ser enxeñeiro. E nós, os pais, que lle demos aos nosos fillos plátanos, iogures, bocadillos de xamón, enchentas de cariño, de amor e de todo canto hai, non podemos facer nada.