Xa dixen algunha vez que estiven en Italia. E coñecín moita xente e moitas historias. Unha das máis arrepiantes voúvola contar:
Chámase Adolfo do Cotote, emigrante en Italia. Adicábase a traballar en casas máis ou menos pudentes, facendo labouras domésticas. Aceptou un traballo na cidade de Como, que está ao carón do lago do mesmo nome, no castelo do Conde Gandolfi. Contratárono máis ou menos a fin de ano de fai vinte e tantos anos. Os seus traballos eran: pola mañá, limpar 12 miniapartamentos fóra do castelo; á hora de comer, poñer a mesa, servir e recoller, e despois comer, comer o que arrapañaba por alí. Canta fame pasou!! Racionábanlle todo, só dispuña da auga da billa, e unha pouca pasta da que sobraba, e loxicamente fría. Pola tarde, limpar cada día, de fino, unha estancia (cuartos, salas, salóns, baños...). Tiña que dar a cera de xeonllos cun trapo. Todo a base de pulso, nada de máquinas. Tamén lle tiña que dar de mal comer a un lote de cans nunha canceira chea de ratos, algúns pasábanlle por enriba dos pés. Pola noite, poñer a mesa, servir, recoller e cear pouco. Durmía nunha torre, nun cuarto todo destartalado, sen calefacción e sen luz eléctrica, cunha candea como iluminación. A única calor que tiñan aquelas noites frías de inverno, era a cheminea da lareira do salón principal, que por sorte pasaba polo medio do seu cuarto.
Así quince días. O día de Noiteboa, tivo que servir a 40 persoas. Ao día seguinte, día de Nadal, ás seis da tarde déronlle libre, e saíu pola cidade. Deu unhas cantas voltas por alí, pero todo estaba pechado. Non había onde comer algo, nin sequera onde tomar algo. Dixo: "Pois vou ter que pasar sen cea". No castelo a cociña estaba pechada!! Tivo sorte que apareceu por alí un Papá Noel, que lle deu dúas mandarinas e unha bolsiña de caramelos. E esa foi a súa cea de Nadal. Á semana seguinte todo seguiu igual. Chegou a noite vella, había moitos invitados, e entre eles un Cardenal. A Adolfo ensináranlle o protocolo de a quen servir primeiro: ás donas, por importancia e por idade, e despois aos homes, tamén por importancia e por idade. E así fixo Adolfo, e a condesa berroulle: "Primeiro tes que servir á súa ilustrísima excelencia, o monseñor Cardenal!" E el díxolle: "Primeiro as damas!"
Cando tocou de sevir o pavo, ao pavo faltáballe o cu e un zanco. A condesa preguntou polo cu e Adolfo díxolle: "A cociñeira ten o costume de quitalo e darllo aos cans". E ela: "Se é a cousa que máis lle gusta ao Sr. Conde. Ah, ah, ah!! Onde vai o outro zanco?" "Comino eu, Sra. Condesa, pois tiña moita fame". "Fóra, quítateme de diante, ti non podes facer o que queiras, esta casa é miña!!!" E Adolfo díxolle: "A casa será súa, pero a porta é miña". "Non, non, a porta tamén é miña!!" Adolfo marchou sen a porta e sen cobrar, pero co zanco do pavo no bandullo.
Oxalá que este cheiro non se deba ao podrecemento, que os nosos fillos teñan que ir a aulas masificadas, que teñan como libro de texto a enciclopedia Álvarez e que os sábados teñan que ir á escola para aprender formación do espírito nacional e a rezar o rosario.
No hay comentarios:
Publicar un comentario