O domingo 14 de outubro fun ao Pazo da Cultura de Carballo ver unha obra de teatro dirixida, producida, editada, interpretada... por Cándido Pazó.
A obra está baseada no Decamerón de Giovanni Bocaccio e o argumento transcorre durante a peste bubónica que asolou Florencia no final da Idade Media. Dez mozos escaparon para un pazo das aforas para fuxir da peste. Alí durante dez días (decameron en grego) cada mozo e cada día contaba unha historia ou conto. En total cen. Loxicamente o Sr. Pazó non as representou todas. Oito foron as escollidas nas que se meteu co clero, cos banqueiros, cos nobres, cos electricistas de catedrais. Representou historias de ladróns, de namorados, de celosos...
Roubounos unha chea de risas, sorrisos, bágoas, aplausos... Eu a verdade que tan só rin unha vez, dende que escomezou ata que acabou, máis ou menos unha hora e media. Nós a el tamén lle roubamos unha cara de satisfacción dun traballo ben feito, e todos os compoñentes do público estamos indultados durante cen anos, pois quen rouba a un ladrón ten cen anos de perdón. Este refrán foi a fin dunha das historias representadas.
Eu lin entre liñas que Pazó fixo unha alegoría da crise actual. A peste de agora non é bubónica, é económica. Quixo lembrar a austeridade de Feijoo (de aí a butaca toda derruída), quixo lembrar o escorial galego, quixo lembrar os aeroportos para os paxaros, a corrupción, a ineptitude dos nosos gobernantes, aos xenros reales..., e tamén lin entre liñas que os dez mozos eran españois, que foron para Alemania e falaron e contaron historias da nosa realidade.
Derajoy, pois os mozos son españois; se fosen británicos, daquela si que lle chamaría Decamerón!
No hay comentarios:
Publicar un comentario