A cachela do San Xoán

  Fai anos, cando eu era un rapaz, as cachelas do solsticio de verán non se facían con leña e madeira. A leña empregábase para as lareiras e para as cociñas económicas ou de ferro. As cachelas facíanse coas rodas vellas, cos aceites queimados e coas fías usadas, que pediamos nos talleres de automoción. E tamén lle metiamos materiais non reciclables, que non servían para facer esterco ou o compost de agora, tipo plásticos, botes de laca, cartóns... Coas botellas de lixivia, antes de metelas no lume, xogabamos póndolle o tapón e saltando enriba delas, a ver quen mandaba o tapón máis lonxe. Sempre gañaba o Ramón do Xordo, o gordo. A sra. Carmela da Xanela, que tiña unha filla peluquera, sempre nos traía uns sacos, que entre outras cousas, tiñan uns botes de laca. Que emoción esperar cando estoupaban; non había bombas, nin fogos artificiais que lle gañasen. Iso si!, eran perigosos. Un deles deulle mesmo na testa a Antón o Trapalleiro. E despois dicía e fachendeábase de que o motivo daquel croque fora o remate de cabeza a aquel córner, que tirou Manolo o Roxo, que dende aquela quedou coxo. Mariano do Cura cambiáralle o balón por un cantarolo de pedra. Que putadas se facían naqueles tempos!
  Dende o botazo que levou Antón o Trapalleiro, xa procedemos con máis seguridade. Algúns fomos ao cine de Rega roubar os escudos e os cascos dos lexionarios  das películas de romanos. E loxicamente, Carmela da Xanela seguiu a traer os botes de laca.
  Pasaron os anos e eu funlle perdendo a gracia de saltar as cachelas. Saltaba ao outro día pola mañá, despois de lavar a cara na auga do San Xoán, e cando a cachela só despedía un fío de fume.
  Este ano, cos dous litros que pesaba de máis e cantando co meu amigo Xavier, obrigáronme a saltar a cachela. Eu que non! Eles que si! Chamáronme galiña, caxaricas, non vales para nada... Así que non me quedou outra que saltar. Moi ben o primeiro salto, pero a cousa non acabou aí. Disque tiña que saltar tres veces. Saltei a segunda e escaqueeime cantando outra vez con Xavier. Pero tiven que saltar a terceira. Meu curmán Xoán animoume e díxome que me ía quitar unha foto enriba da cachela. E eu baixo os efluvios do alcohol, lembreime de cando voaba de pequeno. Loxicamente en soños. E cantas cousas pasan pola testa nuns intres! Tamén me lembrei dun soño deses nos que eu voaba. Ía andando por un camiño e nisto que unhas rapazas non me deixaban pasar. Non me quedou outra que pór en acción os meus poderes voatorios e cando estaba enriba delas (voando!, non entendades mal), dixo unha: "Estás como un tren!" (esquecéranselle as lentes na casa). E eu contesteille: "Dirás como un avión!" Total que quedei levitando enriba da cachela para que a foto non saíse movida. A lei da gravidade non perdoa, maldito Newton por inventala! Vin que caía nas brasas e dei un brinco cara atrás. Peguei unha cuada! As lentes saltáronme polo aire e un pé caeume enriba dunha brasa, que furou o zapato, a soleta e medio centímetro do pé. As lentes atopounas alguén despois de sentir un crak debaixo do seu pé. É boa verdade que quen mal anda, quero dicir, quen mal salta, ben coxea!