O 15 de xuño foi a exposición de artistas de Carballo e comarca. Xa fun varias veces e no faiado do Pazo da Cultura fai moita calor. Así que pensei de romper co protocolo, e quixen ir de biquini e cun abano, pero non quero que a xente pense que son menopáusico. Pero decidín aguantar o tipo e fun como Deus manda. Menos mal que nada máis entrar, as cores, que Alberto Gende ceibou, estaban por alí soas e salpicaban frescor. A cor amarela veume saudar, pois fomos xuntos á escuela, tamén nos saudou, pois é neto de Ernesto de Canaveiras, a cor vermella. Xa vedes que fago pareados, e que tamén había poesía no faiado! Miramos para as obras e todo estaba cuberto con lenzos brancos. Empezaron os discursos, e mentres o meu curmán Xoán gravaba os discursos, aos discursores, aos actores e á autora da obra adicada a Alberto, Rosalía Fernández, eu puña cara de entendido.
Todo acabou moi ben cunha chea de aplausos e deseguida destaparon as obras e as botellas, tortillas, empanadas... do convite. As tortillas e as empanadas estaban moi boas; do viño non falo, porque senón ides pensar que falo co viño. No medio do convite chegou unha brigada forestal para cortar a herba e podar a extraordinaria medrada da natureza nun cadro paisaxístico, tal seguía a ser a calor e aquel efecto invernadoiro.
Fun saudar á raíña da pintura, axeonlleime ante ela, alí estaba sentada no seu trono, e díxenlle: "Miragres (Milagros Cotelo), pareces unha adolescente, aínda que me levas sete días, ou é unha semana? Eu adolezo de adolescencia, parezo teu pai". Nisto que vexo ao Miguelo e saudeino, dicíndolle: "Hoxe, nunha foto túa no xornal, confundíronme contigo. E a verdade é que os dous somos calvos: eu de pelo e ti de apelido". E lembreieme, dous anos antes, noutra exposición, dun cadro del. Pintou unha ninfa recén xurdida das augas do Anllóns. Unha ninfa con ás, de pé e dándonos as costas, e aínda que non se lle vía a matrícula, parecía unha anxa. De fronte e enriba da ponte principal do bosque do Añón, estaba o Miguelo mirando á ninfa, e díxenlle: "Ah, malandrino! Así vela ti só!"
Marchei, non fago unha crítica da exposición, pois non son crítico de arte, e nin sequera son de Artes. Vivo en Sofán.
Todo acabou moi ben cunha chea de aplausos e deseguida destaparon as obras e as botellas, tortillas, empanadas... do convite. As tortillas e as empanadas estaban moi boas; do viño non falo, porque senón ides pensar que falo co viño. No medio do convite chegou unha brigada forestal para cortar a herba e podar a extraordinaria medrada da natureza nun cadro paisaxístico, tal seguía a ser a calor e aquel efecto invernadoiro.
Fun saudar á raíña da pintura, axeonlleime ante ela, alí estaba sentada no seu trono, e díxenlle: "Miragres (Milagros Cotelo), pareces unha adolescente, aínda que me levas sete días, ou é unha semana? Eu adolezo de adolescencia, parezo teu pai". Nisto que vexo ao Miguelo e saudeino, dicíndolle: "Hoxe, nunha foto túa no xornal, confundíronme contigo. E a verdade é que os dous somos calvos: eu de pelo e ti de apelido". E lembreieme, dous anos antes, noutra exposición, dun cadro del. Pintou unha ninfa recén xurdida das augas do Anllóns. Unha ninfa con ás, de pé e dándonos as costas, e aínda que non se lle vía a matrícula, parecía unha anxa. De fronte e enriba da ponte principal do bosque do Añón, estaba o Miguelo mirando á ninfa, e díxenlle: "Ah, malandrino! Así vela ti só!"
Marchei, non fago unha crítica da exposición, pois non son crítico de arte, e nin sequera son de Artes. Vivo en Sofán.
No hay comentarios:
Publicar un comentario