Chámolle a dama das camelias a esta historia porque a protagonista ten uns camelios no seu xardín e ademais chámase Camelia, Camelia do Prado. Unha por facerlle un pouco de compañía e por deixarlle contar a súa vida, as súas vivencias, as súas experiencias, as súas anécdotas; gústame escoitar a xente maior. E outra porque me serven para escribir as miñas historias.
Este día atopoume Camelia do Prado; Camelia ten 81 anos, solteira de nacemento e sen compromiso. Contoume que traballara na Coruña 40 anos na mesma casa, loxicamente de criada. Traballaba todos os días do ano de 8 da mañá ata as 11 ou 12 da noite, agás pola festa da súa parroquia. Axudou a coidar aos fillos e aos netos dos señores. Os señores tratábana ben, os fillos e os netos non tanto. De feito, mortos os señores, ninguén quere saber de Camelia. Algunha vez que os chama, sempre hai alguén que lle di: "Vai de viaxe, ou está ingresado, ou cambiou de casa, ou xa non vive aquí..."
Despois de 7 falares, 8 dicires, 7 escoitares e 8 oíres, pregunteille polas súas aventuras amorosas, para ver se me contaba unha historia fantástica que me contara uns anos atrás. E contoume: "Tiven, si. Era un sobriño da señora. El era de Lugo e veu facer o servicio militar á Coruña e namorámonos. Queriamos casar, pero unha desgracia moi grande rompeu as miñas ilusións. Morreu nun accidente nun tractor. Quedei viúva antes de casar".
Esta historia non era a que eu coñecía así que lle volvín a preguntar: "E logo non tiveches máis mozos?" E ela díxome: "Cóntoche. Un día pedinlle permiso á señora para poder saír antes, pois tiña unha cita cun mozo. Ela quería saber quen era el, pero eu díxenlle que xa llo contaría. Ao outro día a señora xa sabía quen era o meu pretendente e botoume a bronca: "Estás tola, é un home viúvo coa súa nai e dous irmáns na súa casa. Só te quere para que os coides, e ademais é inválido de guerra e ten unha perna ortopédica". Despois desta explicación eu díxenlle a Camelia: "Tomouche o pelo, para que non marchases da súa casa". Ela díxome que non, que todo era certo: "Vícheslle a perna?" "Vin". "E estabas disposta a casar con el, con ese defecto? Seguro que a metralla que lle estragou a perna, tamén lle había estragar a metralleta". "Eu había probar, que se cadra cando lle dispararon, estaba erecto e non lle deron tanto arriba. Si! Pesoume moito non casar con el; podía ter fillos que agora mirarían por min".
Camelia do Prado adicou toda a súa vida a unha familia que agora non quere saber nada dela, deixando escapar a oportunidade de ter a súa propia. E se a metralleta non funcionaba, polo menos tería unha boa pensión como viúva de inválido de guerra. E seguro que había ter algún parente que tivese ansia dela, quero dicir, da súa pensión.
Este día atopoume Camelia do Prado; Camelia ten 81 anos, solteira de nacemento e sen compromiso. Contoume que traballara na Coruña 40 anos na mesma casa, loxicamente de criada. Traballaba todos os días do ano de 8 da mañá ata as 11 ou 12 da noite, agás pola festa da súa parroquia. Axudou a coidar aos fillos e aos netos dos señores. Os señores tratábana ben, os fillos e os netos non tanto. De feito, mortos os señores, ninguén quere saber de Camelia. Algunha vez que os chama, sempre hai alguén que lle di: "Vai de viaxe, ou está ingresado, ou cambiou de casa, ou xa non vive aquí..."
Despois de 7 falares, 8 dicires, 7 escoitares e 8 oíres, pregunteille polas súas aventuras amorosas, para ver se me contaba unha historia fantástica que me contara uns anos atrás. E contoume: "Tiven, si. Era un sobriño da señora. El era de Lugo e veu facer o servicio militar á Coruña e namorámonos. Queriamos casar, pero unha desgracia moi grande rompeu as miñas ilusións. Morreu nun accidente nun tractor. Quedei viúva antes de casar".
Esta historia non era a que eu coñecía así que lle volvín a preguntar: "E logo non tiveches máis mozos?" E ela díxome: "Cóntoche. Un día pedinlle permiso á señora para poder saír antes, pois tiña unha cita cun mozo. Ela quería saber quen era el, pero eu díxenlle que xa llo contaría. Ao outro día a señora xa sabía quen era o meu pretendente e botoume a bronca: "Estás tola, é un home viúvo coa súa nai e dous irmáns na súa casa. Só te quere para que os coides, e ademais é inválido de guerra e ten unha perna ortopédica". Despois desta explicación eu díxenlle a Camelia: "Tomouche o pelo, para que non marchases da súa casa". Ela díxome que non, que todo era certo: "Vícheslle a perna?" "Vin". "E estabas disposta a casar con el, con ese defecto? Seguro que a metralla que lle estragou a perna, tamén lle había estragar a metralleta". "Eu había probar, que se cadra cando lle dispararon, estaba erecto e non lle deron tanto arriba. Si! Pesoume moito non casar con el; podía ter fillos que agora mirarían por min".
Camelia do Prado adicou toda a súa vida a unha familia que agora non quere saber nada dela, deixando escapar a oportunidade de ter a súa propia. E se a metralleta non funcionaba, polo menos tería unha boa pensión como viúva de inválido de guerra. E seguro que había ter algún parente que tivese ansia dela, quero dicir, da súa pensión.
No hay comentarios:
Publicar un comentario