Futuro imperfecto

Preguntoulle miña nai ao cura, se me vira na igrexa ou no catecismo, e ante a resposta do crego, miña nai,cando me atopou, pegoume semellante tunda, que ainda me lembro. Ao outro día, foi a traballar e atoume a pata da artesa, para que non escapara. Púxenme a chorar e a berrar sete chorares e sete berrares. Acudíu a min unha veciña e desatoume. E, eu, veña a correr, a saltar balados, a xogar. Cando miña nai atopou a artesa sóa, pois outra tunda.Xa lle dixen, non fai moito, a miña nai;"Son fillo único, pero as tundas que me diches chegaban para seis". A min gustábame estar libre, ao meu aire.A mamá non era da mesma opinión. Moita man dura, pero queríame moito. Eu a ela tamén. Eran aqueles tempos!!

Levaba uns días algo mal, e miña nai estaba moi preocupada. Decidiu levarme ao médico, de pago loxicamente, pois naqueles tempos non había seguridade social. Lavoume ben lavado no zinc de lavar a roupa. Cando estabamos na sá de espera do doutor, fixouse nas miñas orellas. Tiñan roña! Colliu o madil--se alguén non o sabe; o mandil era multiusos; servía para axugar pratos, para axugar as mans, para soarlle os mocos aos nenos...- e escupiu nel e veña a fregarme as orellas ata que quedaron limpas e vermellas. O médico dixo:"Este neno precisa dunha boa alimentación. Tenlle que dar plátanos..." E efectivamente, miña nai foi a taberna e mercou dous plátanos. Gardábaos no chineiro e dábame a metade cada semana. Que bos estiveron aqueles dous plátanos!! A monda quedaba como o papel de fumar. Dalí a pouco veu a mortadela e a televisión, e xa tiven que entrenar para Francia-digo entrenar, por que fun en tren, se fora en barco diría embarcar-alí aprendín un oficio e voltei para a terriña. Agora estou a punto de xubilarme teño unha paguiña de Francia de 100 euros, e fixádevos ;antes a declaración da renda saíame a devolver 1000 e agora teño que pagar(así che son os nosos gobernantes!), e ademais teño tres fillos preto dos corenta, na casa familiar. Non teñen traballo, non teñen futuro. O pouco futuro que hai papano os políticos. E para ir ao extranxeiro, hai que ser inxenieiro. E nós,os pais, que lle dimos aos nosos fillos plátanos, iogures, bocadillos de xamón, enchentas de cariño, de amor e de todo canto hai, non podemos facer nada. Ou podemos?