Nunha aldea vivía a tía Miseria. A tía Miseria tiña unha casa con horta, na que había un castiñeiro, que daba as millores castañas da bisbarra. No tempo das castañas os rapaces da aldea entrábanlle na horta, subían ao castiñeiro e estragábanlle as castañas. A tía Miseria alporizábase toda.
Unha tarde chegou a súa casa un señor, pidindo comida e durmida. A tía Miseria fíxoo entrar e díxolle:"Aí tes castañas e durme a carón da lareira". Ó outro día pola mañá o señor díxolle a tía Miseria:" En agradecemento a todalas túas atencións, pídeme o que queiras" A tía Miseria díxolle:"Ti toleaches! eu non che pido nada". "Pide sen medo, pois eu son San Pedro" "Ensíname as chaves" e o señor insinoulle un mando a distancia e dixo:"Estas son as chaves, estamos moi modernizados aló no ceo" A tía Miseria, por quitalo de diante, díxolle:"Pois pídoche que todo aquel que suba ao meu castiñeiro non poida baixar sen o meu consentemento" "Concedido. Así sexa".
Veu o tempo das castañas e os rapaces entráronlle na horta e subiron ao castiñeiro, pero non poideron baixar. Todolos nenos da aldea quedaron no castiñeiro. Que tranquilidade! Todos estaban contentos sen nenos, pero aos poucos días entroulles a morriña deles e fóronlle pidir a Tía Miseria que os deixase baixar:"Deixoos se me prometedes que non volven a subir" Así foi; os pais mercáronlle televisións, consolas, ordenadores... e os nenos non voltaron a xogar na rúa e moito menos subir ao castiñeiro da tía Miseria.
Uns anos despois, unha tarde chamou a súa porta unha anciá, que tiña un pelo branco moi longo e unha gadaña. Esta dixo:"Son a Morte e véñote a buscar, estás na listaxe e téñote que levar comigo" a tía Miseria díxolle :" Tereime que arreglar un pouco e imaxino que a viaxe vai a ser longa, por que non vas a coller unhas castañas ao castiñeiro?, mentras eu me arranxo" Así fixo a Morte, subiu ao castiñeiro e a tía Miseria dixo:"Aí te quedes" E a Morte non puido baixar do facedor de castañas.
A xente quedou toda contenta, pois non tiñan medo a morrer, empezáronse a xuntar tataranetos cos bisnetos, netos, fillos, pais, avós , bisavós, tataravós. Total que non se collía no mundo. Fame había e as enfermidades doían. Aquelo era insoportable. Así que os gobernos decidiron falar coa tía Miseria para que deixara baixar a Morte do castiñeiro e a tía Miseria:"Non, non a deixo baixar pois eu son a primeira en ir con ela".Pero eles insistiron tanto, que a tía Miseria accediu a cambio de que a Morte lle prometera que a ela non a ía levar. A Morte aceptou e, é dende entón que a Miseria non nos deixa.
Esta metáfora escoiteilla ao monologista e cómico Candido Pazó e xustifica moi ben a Morte, pero a Miseria, NON!. A Miseria e froito das nosas miserias( envexa, maldade, egoismo...), que desembocan en mercados especuladores que fan subir a cuñada de risco. E deixamos morrer de fame a centos de milleiros de persoas no corno de África.
Se algún día San Pedro me pide comida e durmida e me concede un desexo, voulle a pidir :"¡QUERO QUE A INDUSTRIA ALIMENTARIA TEÑA MAIS PESO CA INDUSTRIA ARMAMENTÍSTICA!
Unha tarde chegou a súa casa un señor, pidindo comida e durmida. A tía Miseria fíxoo entrar e díxolle:"Aí tes castañas e durme a carón da lareira". Ó outro día pola mañá o señor díxolle a tía Miseria:" En agradecemento a todalas túas atencións, pídeme o que queiras" A tía Miseria díxolle:"Ti toleaches! eu non che pido nada". "Pide sen medo, pois eu son San Pedro" "Ensíname as chaves" e o señor insinoulle un mando a distancia e dixo:"Estas son as chaves, estamos moi modernizados aló no ceo" A tía Miseria, por quitalo de diante, díxolle:"Pois pídoche que todo aquel que suba ao meu castiñeiro non poida baixar sen o meu consentemento" "Concedido. Así sexa".
Veu o tempo das castañas e os rapaces entráronlle na horta e subiron ao castiñeiro, pero non poideron baixar. Todolos nenos da aldea quedaron no castiñeiro. Que tranquilidade! Todos estaban contentos sen nenos, pero aos poucos días entroulles a morriña deles e fóronlle pidir a Tía Miseria que os deixase baixar:"Deixoos se me prometedes que non volven a subir" Así foi; os pais mercáronlle televisións, consolas, ordenadores... e os nenos non voltaron a xogar na rúa e moito menos subir ao castiñeiro da tía Miseria.
Uns anos despois, unha tarde chamou a súa porta unha anciá, que tiña un pelo branco moi longo e unha gadaña. Esta dixo:"Son a Morte e véñote a buscar, estás na listaxe e téñote que levar comigo" a tía Miseria díxolle :" Tereime que arreglar un pouco e imaxino que a viaxe vai a ser longa, por que non vas a coller unhas castañas ao castiñeiro?, mentras eu me arranxo" Así fixo a Morte, subiu ao castiñeiro e a tía Miseria dixo:"Aí te quedes" E a Morte non puido baixar do facedor de castañas.
A xente quedou toda contenta, pois non tiñan medo a morrer, empezáronse a xuntar tataranetos cos bisnetos, netos, fillos, pais, avós , bisavós, tataravós. Total que non se collía no mundo. Fame había e as enfermidades doían. Aquelo era insoportable. Así que os gobernos decidiron falar coa tía Miseria para que deixara baixar a Morte do castiñeiro e a tía Miseria:"Non, non a deixo baixar pois eu son a primeira en ir con ela".Pero eles insistiron tanto, que a tía Miseria accediu a cambio de que a Morte lle prometera que a ela non a ía levar. A Morte aceptou e, é dende entón que a Miseria non nos deixa.
Esta metáfora escoiteilla ao monologista e cómico Candido Pazó e xustifica moi ben a Morte, pero a Miseria, NON!. A Miseria e froito das nosas miserias( envexa, maldade, egoismo...), que desembocan en mercados especuladores que fan subir a cuñada de risco. E deixamos morrer de fame a centos de milleiros de persoas no corno de África.
Se algún día San Pedro me pide comida e durmida e me concede un desexo, voulle a pidir :"¡QUERO QUE A INDUSTRIA ALIMENTARIA TEÑA MAIS PESO CA INDUSTRIA ARMAMENTÍSTICA!
No hay comentarios:
Publicar un comentario