Cando fun un pouco máis grande, os domingos ía só cos meus amigos ao cine infantil. Custaba un peso, ou sexa cinco pesetas, o que eu levaba. Un día de aninovo, subiron a sete pesetas. Eu non podía ir, pero Manoliño de Fontefría deixoume as dúas pesetas. Era unha película de vaqueiros. Cando saímos, como sempre, escenificabamos algún tramo da película. E dixo un de nós: "Lembrádesvos cando o chico lle dixo ao malo -A mi mo parece que xa te conozo-". Por certo, Manolo, grazas polas dúas pesetas.
Foi pasando o tempo, veu a televisión, e fun deixando de ir ao cine. Comencei a volver, cando o meu fillo era pequeno, e iamos ver todas estas películas para nenos (as de Disney). Hai uns anos, cando vin os anuncios de Avatar na televisión, díxenlle á miña dona: "Quen me dera ser avó para levar ao neto a ver esta película". E ela díxome: "Podemos ir os dous". E fomos. Xa sabedes o que é unha película 3D, que tes que usar unhas lentes. Non vos vou contar a película. Decatarédesvos por que se vos conto o que me dixo miña dona cando acabou: "Tiveches sorte, que a xente pensou que os teus ronquidos formaban parte dos efectos especiais".
Decididamente non quero ser avó. Unha porque son moi novo, só teño corenta e dez anos e outra porque non quero deitarme cunha avoa e ela cun avó, tampouco.
Case que nazo nun cine, pero non creo que morra nun cine, pois non vou pagar sete euros e medio por durmir nunha cadeira e menos cunhas lentes de sol.
No hay comentarios:
Publicar un comentario