Avatar

Practicamente eu aprendín a andar polos corredores dos cines de Carballo. Daquela había tres cines : Camarot, Cervantes e Rega. Soíamos ir, meus pais e mais eu, de tres a catro veces a semana. O cine era a nosa televisión.Meu pai, Marcial, con Manolo de Rega, levábase moi ben. Marcial tiña unha moeda extranxeira das mesmas dimensións cás moedas de cinco pesos. E dicíame:" vou intentar meterlla, pero como hai pouca xente, vaise a decatar". Efectivamente, Manolo de Rega dicíalle:" Enganáscheste Marcial, esta non é de verdade" e meu pai contestaba:"Enganeime perdoa". E meu pai díxome:"Xa verás, como un día de apuro, métolla" Efectivamente, un domingo, nunha película de estreno( só tiña cinco anos), había colas quilométricas, meu pai doulle a moeda falsa, para pagar tres entradas. Colou, pero no medio da película veu Manolo de Rega co foco e berrando:"¿Marcial, Marcial, donde estás? volvéchesma meter" "Estou aquí, volvinme a enganar, perdoa". Eu quedei a pensar e cheguei a conclusión, que a meu pai tamén lla meteran ( a moeda).

Cando fun un pouco mais grande, os domingos, ía só cós meus amigos ó cine infantil. Costaba un peso, ou sexa cinco pesetas, o que eu levaba. Un día de aninovo, subiron a sete pesetas. Eu non podía ir, pero Manoliño de Fontefría deixoúme as duas pesetas. Era unha película de vaqueiros. Cando saímos, como sempre, escenificábamos algún tramo da película. E dixo un de nós:"Lembrádesvos cando o chico lle dixo ó malo- A mi mo parece que xa te conozo-" por certo Manolo, grazas polas duas pesetas.

Foi pasando o tempo, veu a televisión, e fun deixando de ir ao cine. Escomenzei a voltar, cando o meu fillo era pequeno, e íamos a ver todas estas películas para nenos(as de Disney).Fai uns anos, cando vin os anuncios de Avatar na televisión, díxenlle a miña dona:"Quen me dera ser avó para levar ó neto-a a ver esta película" e ela díxome:"Podemos ir os dous". E fomos. Xa sabedes o que é unha película 3D, que tes que usar unhas gafas. Non vós vou a contar a película. Decataredesvos ¿por que? se vós conto o que me dixo miña dona cando acabou:"Tiveches sorte, que a xente pensou que os teus ronquidos formaban parte dos efectos especiais".

Decididamente non quero se avó. Unha porque son moi novo, só teño corenta e dez anos e outra porque non quero deitarme con unha avoa e ela, con un avó, tampouco.

Case que nazo nun cine, pero non creo que morra nun cine, pois non vou a pagar sete euros e medio por durmir nunha cadeira e menos cunhas gafas de sol.