Repartíamosnos os traballos. Eramos alí traballando nos, a niñera, a porteira e unha chica a horas. Había dous nenos pequenos, Michele e Melania. Eu, cando os chamaba, gritaba"¡ Mikilania!"e viñan os dous.
Un día Michele, que tiña menos de dous anos, tiña febre e vómitos, e como vimos que estivera onde había deterxentes, levámolo ao hospital, por si tragara algo. Fixéronlle un lavado gástrico. Era unha falsa alarma. O xefe enfadouse moito:" Teño cinco persoas na casa e ¿non sodes capaces de controlar ós nenos?" Tiña razón así que dende esa eu levaba a Michele comigo para todas as partes. Un dos meus traballos era facer a limpeza, e Michele axudábame. Tívenlle que comprar unha vasoira, lubas, plumeiros...Eu a limpar e el a manchar. Pasábamolo moi ben.
Queríame mais a min que aos seus pais xuntos. ¿Por que o sei? Pura lóxica, por que cando eles marchaban, e quedaba comigo, non choraba. E cando marchaba eu, e quedaba cos pais, choraba. Un día o xefe díxome:"Menos mal que levas pouco tempo aquí, que senon ía pensar que eras o pai do meu fillo"
Outro dos meus traballos era secar as copas. Unhas copas de cristal de Murano, que de cando en vez rompían, pois eran moi delicadas. E a señora dicíame:" Non sei como te arranxas, que sempre che rompen a ti, a Mónica (a chica a horas) nunca lle rompen" " como lle van a romper, se nunca as seca" e a señora " pois ten coidado que costan 30.000 liras cada unha". Un día rompíulle unha copa a señora e díxenlle" ¡Señora! ¡costan 30.000 liras!" e ela " costaban, agora costan 35.000".
Outro dos meus traballos era servir comidas e ceas e sempre con Michele axudándome. Un día, nunha cea con invitados, estreei unha chaqueta cor prata e dixen:" ¡Señora! a un camareiro de ouro coma min ¿unha chaqueta de prata? e o xefe, despois de mirar para o seu fillo,abrazado a miña perna, dixo:" Silvia, chama a Cartier, que lle fagan unha chaqueta de ouro a José".
Estábamos moi contentos, os xefes eran moi simpáticos, tratábannos moi ben. Pero aparecíunos un traballo en Carballo e decidimos entrenar para España. Michele choraba, nós choramos e Michele dicíalle a nai chorando e gritando:"¡Quérome casar con José, quérome casar con José...!".Desto hai 23 anos e o outro día mirando en Facebook pareceme que atopei a Michele, mandeille unha mensaxe. Ainda non me contestou. Posiblemente non se lembre de min.Eu del tampouco me lembro, porque endexamais o esquecín.
3 comentarios:
Cantas faltas de ortografía, de cohesión, de léxico, estrutura, forma... Por non dicir a nivel gramatical pero supoño que está escrito por un neno ou unha nena de 8 anos; Senón, non é comprensible.
Unha falta de respecto ao idioma galego, un agravio.
Coido que estas cousas fanse para que os demáis se entreteñan, non para que acaben filosofando. Non poñas tantos peros, e bota un sorriso, é mellor. Eu tamén teño faltas, pero as donas da miña idade tiñamos prohibido falar en gallego no Colexio das monxas de Carballa, e poñíanche unha multa, que iban sumando o recibo a final de mes. Xa ves, temos que ter faltas a forza.
Que historia máis bonita e máis sentida, Canedo. Encantoume, mesmo o verbo que inventaches tamén, entrenar. Es un magnífico narrador e encántame o teu xeito tan sinxelo e auténtico de comunicarte. Todos temos faltas de ortografía, Canedo. E ti ves de explicar moi ben un motivo para telas. Lendo e escribindo seguiremos mellorando e abraiando ao mundo con historias. Non deixes de contalas porque alguén malintencionado decide facer o máis doado, botar barredura enriba. Nótase que non sabe o traballiño e o amor que conleva escribir. Cando alguén ten quere axudar, escribe polo privado. Persoalmente, como xornalista e profesora de Lengua e Literatura, creo que tes talento, inquedanzas, sensibilidade, afán por aprender e compartir, que o anterior comentario non nos prive dos teus escritos. Os erros de ortografía non son importantes, os erros de humanidade, si, carrexan terribles consecuencias.
Publicar un comentario