Mes de Agosto. Once da mañán na praia de San Francisco de Louro. O ceo sen unha nube, temperatura moi agradable. Colocamos no sitio idoneo a sombrilla, as cadeiras e as toallas, de modo que as oito da tarde non estemos a sombra, pois o pinar da praia ensombrece amplas zonas.Estamos a tomar o sol e nesto que chega unha parella con dous pequerrechos. Así que se sisteman o home dille a muller"son as once e media ata as oito vamos a estar aquí, teñamos un día tranquilo ¡ Por favor non se che ocurra limpar o po da praia!". Xiro a cabeza e vexo unha parella correndo para meterse na auga, así que os pes tocan aquela dan a volta despavoridos (tal é a friaxe da auga). Hai xente que di " Hai que ter dous Güevos para meterse" e eu digolles "Primeiro hai que ter dous pes e dúas pernas".
Dúas da tarde, trinta e tres graos e é hora de comer. Vamos para o pinar e ¡Que gusto! á sombra das árbores tes que poñer unha chaqueta. Acabado o bocadillo vamos a tomar un café a unha antiga fábrica de salgadura, que está acondicionada como bar restaurante, chámanlle O Caldeirón. Decorada estilo mariñeiro con un patio interior, que semella un claustro dun convento.Voltamos a praia, deitome na cadeira e vexo que me durmo. Levántome e dígolle a muller "Vou andar, pois non quero que a xente non escoite o ruído do mar ( ronco moito).
Collo camiño do faro de Louro. O primeiro que atopo nesa península é o único lugar, o único lunar, que non é un lunar, mais ben é unha verruga. Un taller-concesionario de coches. O resto é todo beleza, fermosura, tranquilidade e sosiego. Só se oe o silencio. O silencio dos paxaros.O silencio das ondiñas do mar. O silencio dos esquíos subindo polos pinos. Miro para un lado ¡Mar!. Miro para o outro ¡Monte!, penedos, matogueiras, algún que outro bosque de árbores autóctonas...( pensar que fai uns anos esto quedou todo carbonizado, pero a natureza é moi sabia). Chego a unha zona donde vexo co meu maxín penedos con formas curiosas: unha bigornia, unha lingua que busca o nariz, un golfiño con medio corpo fora da terra intentando saltar ó mar, a cara de perfil de don "Quijote de la Mancha". Estes penedos nas Canarias venderíanos ben vendidos. Lémbrome cando fun a Lanzarote a guía ibanos esplicando todas as maravillas " Este es el valle de las mil palmeras" eu conteínas e só había 999. " esta es la Virgen con el Niño en el brazo" e fas un esforzo sobrehumano e consigues ver algo parecido. No Timanfaya a guía dinos " Esta lava llega al mar, es de la erupción del siglo XIX" e eu dixenlle " Tivestes sorte que non vos pasou por riba da estrada"Continúo a andar ata o faro, alí acábase a estrada asfaltada, pero o camiño segue. Un camiño-corredoira que te leva a praia da Area Maior ( fai uns anos elexida a praia mais bonita de Galicia) alí estou un anaco a contemplar o mar aberto.
Volto sobre os meus pasos e collo camiño a ezquerda, delimitado por balados. Os balados son a Galicia o que as pirámides a Exipto. Símbolo do minifundismo. Hai tramos dese camiño que trascurren por pedra e nela vense rodeiras dos carros profundas dez centímetros. Chego a unhas casas de pedra algunha restaurada, que son un deleite para os meus ollos. O camiño segue e acaba na estrada que leva de Muros a Cee.Dou a volta despavorido, pois non quero voltar a civilización. A un certo punto subo por un sendeiro pedregoso que me leva ao 3º pico do Monte Louro ( o pico mais alto ten 241 metros). Alí arriba miro para un lado e vexo a Lagoa de Louro e a praia da Area Maior e miro para o outro e vexo a praia de San Francisco e case que toda a Ría de Muros e Noia.Baixo pola outra ladeira e chego a estrada que leva ó faro. Collo camiño de Louro e atopo outra antiga fábrica de salgadura, tamén acondicionada como mesón-bar-restaurante, chámase O Fogareiro. Aquí é donde describín e escribín este paseo.
Hoxe é luns 31 de Agosto, último día das miñas vacacións. Consólame pensar que ainda faltan sete días para que volte a ser luns.
Dúas da tarde, trinta e tres graos e é hora de comer. Vamos para o pinar e ¡Que gusto! á sombra das árbores tes que poñer unha chaqueta. Acabado o bocadillo vamos a tomar un café a unha antiga fábrica de salgadura, que está acondicionada como bar restaurante, chámanlle O Caldeirón. Decorada estilo mariñeiro con un patio interior, que semella un claustro dun convento.Voltamos a praia, deitome na cadeira e vexo que me durmo. Levántome e dígolle a muller "Vou andar, pois non quero que a xente non escoite o ruído do mar ( ronco moito).
Collo camiño do faro de Louro. O primeiro que atopo nesa península é o único lugar, o único lunar, que non é un lunar, mais ben é unha verruga. Un taller-concesionario de coches. O resto é todo beleza, fermosura, tranquilidade e sosiego. Só se oe o silencio. O silencio dos paxaros.O silencio das ondiñas do mar. O silencio dos esquíos subindo polos pinos. Miro para un lado ¡Mar!. Miro para o outro ¡Monte!, penedos, matogueiras, algún que outro bosque de árbores autóctonas...( pensar que fai uns anos esto quedou todo carbonizado, pero a natureza é moi sabia). Chego a unha zona donde vexo co meu maxín penedos con formas curiosas: unha bigornia, unha lingua que busca o nariz, un golfiño con medio corpo fora da terra intentando saltar ó mar, a cara de perfil de don "Quijote de la Mancha". Estes penedos nas Canarias venderíanos ben vendidos. Lémbrome cando fun a Lanzarote a guía ibanos esplicando todas as maravillas " Este es el valle de las mil palmeras" eu conteínas e só había 999. " esta es la Virgen con el Niño en el brazo" e fas un esforzo sobrehumano e consigues ver algo parecido. No Timanfaya a guía dinos " Esta lava llega al mar, es de la erupción del siglo XIX" e eu dixenlle " Tivestes sorte que non vos pasou por riba da estrada"Continúo a andar ata o faro, alí acábase a estrada asfaltada, pero o camiño segue. Un camiño-corredoira que te leva a praia da Area Maior ( fai uns anos elexida a praia mais bonita de Galicia) alí estou un anaco a contemplar o mar aberto.
Volto sobre os meus pasos e collo camiño a ezquerda, delimitado por balados. Os balados son a Galicia o que as pirámides a Exipto. Símbolo do minifundismo. Hai tramos dese camiño que trascurren por pedra e nela vense rodeiras dos carros profundas dez centímetros. Chego a unhas casas de pedra algunha restaurada, que son un deleite para os meus ollos. O camiño segue e acaba na estrada que leva de Muros a Cee.Dou a volta despavorido, pois non quero voltar a civilización. A un certo punto subo por un sendeiro pedregoso que me leva ao 3º pico do Monte Louro ( o pico mais alto ten 241 metros). Alí arriba miro para un lado e vexo a Lagoa de Louro e a praia da Area Maior e miro para o outro e vexo a praia de San Francisco e case que toda a Ría de Muros e Noia.Baixo pola outra ladeira e chego a estrada que leva ó faro. Collo camiño de Louro e atopo outra antiga fábrica de salgadura, tamén acondicionada como mesón-bar-restaurante, chámase O Fogareiro. Aquí é donde describín e escribín este paseo.
Hoxe é luns 31 de Agosto, último día das miñas vacacións. Consólame pensar que ainda faltan sete días para que volte a ser luns.
No hay comentarios:
Publicar un comentario