Mes de Agosto. Once da mañá na praia de San Francisco de Louro. O ceo sen unha nube, temperatura moi agradable. Colocamos no sitio idóneo a sombrilla, as cadeiras e as toallas, de modo que ás oito da tarde non esteamos á sombra, pois o piñeiral da praia ensombrece amplas zonas. Estamos a tomar o sol e nisto que chega unha parella con dous pequerrechos. Así que se colocan, o home dille á muller: "Son as once e media; ata ás oito imos estar aquí, teñamos un día tranquilo. Por favor non se che ocorra limpar o po da praia!" Xiro a cabeza e vexo unha parella correndo para meterse na auga; así que os pés a tocan dan a volta despavoridos (tal é a friaxe da auga). Hai xente que di que hai que ter dous güevos para meterse e eu dígolles que primeiro hai que ter dous pés e dúas pernas".
Dúas da tarde, trinta e tres graos e é hora de comer. Imos para o piñeiral e que gusto!, á sombra das árbores tes que pór unha chaqueta. Acabado o bocadillo imos tomar un café a unha antiga fábrica de salgadura, que está acondicionada como bar restaurante; chámanlle O Caldeirón. Decorada estilo mariñeiro cun patio interior, que semella un claustro dun convento. Voltamos á praia, déitome na cadeira e vexo que me quedo durmido. Levántome e dígolle á muller: "Vou andar, pois non quero que a xente non escoite o ruído do mar (ronco moito).
Collo camiño do faro de Louro. O primeiro que atopo nesa península é o único lugar, o único lunar, que non é un lunar, máis ben é unha verruga. Un taller-concesionario de coches. O resto é todo beleza, fermosura, tranquilidade e sosego. Só se oe o silencio. O silencio dos paxaros.O silencio das ondiñas do mar. O silencio dos esquíos subindo polos piñeiros. Miro para un lado, mar! Miro para o outro, monte!, penedos, matogueiras, algún que outro bosque de árbores autóctonas... (pensar que fai uns anos isto quedou todo carbonizado, pero a natureza é moi sabia). Chego a unha zona onde vexo co meu maxín penedos con formas curiosas: unha bigornia, unha lingua que busca o nariz, un golfiño con medio corpo fóra da terra intentando saltar ó mar, a cara de perfil de don "Quijote de la Mancha". Estes penedos nas Canarias venderíanos ben vendidos. Lémbrome cando fun a Lanzarote; a guía íanos explicando todas as marabillas: "Este es el valle de las mil palmeras". Eu conteinas e só había 999. "Esta es la Virgen con el Niño en el brazo" e fas un esforzo sobrehumano e consegues ver algo parecido. No Timanfaya a guía dinos: "Esta lava llega al mar, es de la erupción del siglo XIX", e eu díxenlle: "Tivestes sorte de que non vos pasou por riba da estrada". Continúo a andar ata o faro, alí acábase a estrada asfaltada, pero o camiño segue. Un camiño-corredoira que te leva á praia da Area Maior (fai uns anos elixida a praia máis bonita de Galicia); alí estou un anaco a contemplar o mar aberto.
Volto sobre os meus pasos e collo camiño á esquerda, delimitado por valados. Os valados son a Galicia o que as pirámides a Exipto. Símbolo do minifundismo. Hai tramos dese camiño que trascorren por pedra e nela vense rodeiras dos carros profundas dez centímetros. Chego a unhas casas de pedra, algunha restaurada, que son un deleite para os meus ollos. O camiño segue e acaba na estrada que leva de Muros a Cee. Dou a volta despavorido, pois non quero voltar á civilización. A un certo punto subo por un sendeiro pedregoso que me leva ao 3º pico do Monte Louro (o pico máis alto ten 241 metros). Alí arriba miro para un lado e vexo a Lagoa de Louro e a praia da Area Maior e miro para o outro e vexo a praia de San Francisco e case que toda a Ría de Muros e Noia. Baixo pola outra ladeira e chego á estrada que leva ó faro. Collo camiño de Louro e atopo outra antiga fábrica de salgadura, tamén acondicionada como mesón-bar-restaurante; chámase O Fogareiro. Aquí é onde describín e escribín este paseo.
Hoxe é luns 31 de Agosto, último día das miñas vacacións. Consólame pensar que aínda faltan sete días para que volte a ser luns.
Dúas da tarde, trinta e tres graos e é hora de comer. Imos para o piñeiral e que gusto!, á sombra das árbores tes que pór unha chaqueta. Acabado o bocadillo imos tomar un café a unha antiga fábrica de salgadura, que está acondicionada como bar restaurante; chámanlle O Caldeirón. Decorada estilo mariñeiro cun patio interior, que semella un claustro dun convento. Voltamos á praia, déitome na cadeira e vexo que me quedo durmido. Levántome e dígolle á muller: "Vou andar, pois non quero que a xente non escoite o ruído do mar (ronco moito).
Collo camiño do faro de Louro. O primeiro que atopo nesa península é o único lugar, o único lunar, que non é un lunar, máis ben é unha verruga. Un taller-concesionario de coches. O resto é todo beleza, fermosura, tranquilidade e sosego. Só se oe o silencio. O silencio dos paxaros.O silencio das ondiñas do mar. O silencio dos esquíos subindo polos piñeiros. Miro para un lado, mar! Miro para o outro, monte!, penedos, matogueiras, algún que outro bosque de árbores autóctonas... (pensar que fai uns anos isto quedou todo carbonizado, pero a natureza é moi sabia). Chego a unha zona onde vexo co meu maxín penedos con formas curiosas: unha bigornia, unha lingua que busca o nariz, un golfiño con medio corpo fóra da terra intentando saltar ó mar, a cara de perfil de don "Quijote de la Mancha". Estes penedos nas Canarias venderíanos ben vendidos. Lémbrome cando fun a Lanzarote; a guía íanos explicando todas as marabillas: "Este es el valle de las mil palmeras". Eu conteinas e só había 999. "Esta es la Virgen con el Niño en el brazo" e fas un esforzo sobrehumano e consegues ver algo parecido. No Timanfaya a guía dinos: "Esta lava llega al mar, es de la erupción del siglo XIX", e eu díxenlle: "Tivestes sorte de que non vos pasou por riba da estrada". Continúo a andar ata o faro, alí acábase a estrada asfaltada, pero o camiño segue. Un camiño-corredoira que te leva á praia da Area Maior (fai uns anos elixida a praia máis bonita de Galicia); alí estou un anaco a contemplar o mar aberto.
Volto sobre os meus pasos e collo camiño á esquerda, delimitado por valados. Os valados son a Galicia o que as pirámides a Exipto. Símbolo do minifundismo. Hai tramos dese camiño que trascorren por pedra e nela vense rodeiras dos carros profundas dez centímetros. Chego a unhas casas de pedra, algunha restaurada, que son un deleite para os meus ollos. O camiño segue e acaba na estrada que leva de Muros a Cee. Dou a volta despavorido, pois non quero voltar á civilización. A un certo punto subo por un sendeiro pedregoso que me leva ao 3º pico do Monte Louro (o pico máis alto ten 241 metros). Alí arriba miro para un lado e vexo a Lagoa de Louro e a praia da Area Maior e miro para o outro e vexo a praia de San Francisco e case que toda a Ría de Muros e Noia. Baixo pola outra ladeira e chego á estrada que leva ó faro. Collo camiño de Louro e atopo outra antiga fábrica de salgadura, tamén acondicionada como mesón-bar-restaurante; chámase O Fogareiro. Aquí é onde describín e escribín este paseo.
Hoxe é luns 31 de Agosto, último día das miñas vacacións. Consólame pensar que aínda faltan sete días para que volte a ser luns.
No hay comentarios:
Publicar un comentario