Todos nós temos usado esta frase "Era unha gran persoa" cando falece algún coñecido. Lémbrome unha vez que o dixen e alguén me rebatiu "E logo ¿eu non ó son?" contesteille "Cando morras tamén ó serás, pero el xa ó era"O outro día un amigo meu, José Manuel Barca Becerra díxome " A ver cando me fas unha carta homenaxe" contesteille "Cando morras" pero el replicou "Non, eu quero lela" " A ver o que podo facer coas 25 letras do alfabeto galego".A verdade é, que é mellor que o homenaxeado estea vivo.José Manuel Barca Becerra é unha gran persoa ó ancho, ó alto non tanto. É un gran contador de contos, historias, anécdotas... Hai que velo, miralo, oilo, escoitalo, sentilo, rilo e por suposto choralo ( coa risa). A súa dona non pensa igual que min, pensa que é un desastre, que non val para nada, pero ela quereo no fondo, no fondo, no fondo do mar ( é unha broma, el a min tamén ma faría).
A historia verídica mais famosa del é a dos grelos: Fai uns anos algún que outro matrimonio de Bergantiños emigramos a Italia. Traballábamos en casas privadas mais ou menos pudientes. A dona facía de cociñeira, planchaba, facía as camas, etc e o home facía de camareiro, chofer, facía a limpieza e sacaba de paseo aos cans, etc.
Os primeiros traballos eran en casas pouco pudientes, pagábanche pouco e había pouco de comer (ata os cans pasaban fame), pero collías esperiencia e aprendías o idioma. Nun antroido os xefes de Barca e Carmen foron de viaxe, e eles quedaron ó cargo da casa e mais do can. Invitáronnos a comer un cocido. En Italia a cousa mais parecida aos grelos son "cime di rape" pero aqueles "grelos" estaban durísimos e comemos o resto. Os grelos dímosllos ó can. Papounos en dous bocados, tal era a fame que tiña. Era un cocker pel canela moi delgadiño. Ó día seguinte Barca levou apasear ó can por Vía Spiga ( A Vía Spiga é a Milán, como a Rua Real a Coruña). Barca iba todo chulo co can detrás, atado con unha correa. E a un certo punto decatouse que a xente ríase e quedábaselle mirando. Barca mirou para atrás e viu que o can iba soltando lastre, o lastre dos grelos. Soltouno da correa e siguiu andando, disimulando como que o can non tiña nada que ver con el. De cando en vez miraba para atrás por si o can acababa de acabar. Cando esto pasou púxolle a correa e fúronse para a casa.
No ascensor levantoulle a man, facendo ademán de pegarlle e dixolle "Que sexa a última vez que me deixas en ridículo diante de tanta xente" e o can contestoulle "Guuuuauu-guuau-guaaauu" que quer dicir en idioma canino-italiano A prósima vez que me des grelos chívome, que fas festas na casa cando non están os xefes".
Quén tamén merece unha homenaxe é Paco Lodeiro, cantante, presentador, humorista, imitador, letrista... en definitiva, un artista. Propoño como candidato ó vindeiro día das Cifras e Letras Galegas. E proporía como cadidato ó día do Acento Galego a Paco Vázquez. Está publicada en el correo gallego día 7-9-2009
A historia verídica mais famosa del é a dos grelos: Fai uns anos algún que outro matrimonio de Bergantiños emigramos a Italia. Traballábamos en casas privadas mais ou menos pudientes. A dona facía de cociñeira, planchaba, facía as camas, etc e o home facía de camareiro, chofer, facía a limpieza e sacaba de paseo aos cans, etc.
Os primeiros traballos eran en casas pouco pudientes, pagábanche pouco e había pouco de comer (ata os cans pasaban fame), pero collías esperiencia e aprendías o idioma. Nun antroido os xefes de Barca e Carmen foron de viaxe, e eles quedaron ó cargo da casa e mais do can. Invitáronnos a comer un cocido. En Italia a cousa mais parecida aos grelos son "cime di rape" pero aqueles "grelos" estaban durísimos e comemos o resto. Os grelos dímosllos ó can. Papounos en dous bocados, tal era a fame que tiña. Era un cocker pel canela moi delgadiño. Ó día seguinte Barca levou apasear ó can por Vía Spiga ( A Vía Spiga é a Milán, como a Rua Real a Coruña). Barca iba todo chulo co can detrás, atado con unha correa. E a un certo punto decatouse que a xente ríase e quedábaselle mirando. Barca mirou para atrás e viu que o can iba soltando lastre, o lastre dos grelos. Soltouno da correa e siguiu andando, disimulando como que o can non tiña nada que ver con el. De cando en vez miraba para atrás por si o can acababa de acabar. Cando esto pasou púxolle a correa e fúronse para a casa.
No ascensor levantoulle a man, facendo ademán de pegarlle e dixolle "Que sexa a última vez que me deixas en ridículo diante de tanta xente" e o can contestoulle "Guuuuauu-guuau-guaaauu" que quer dicir en idioma canino-italiano A prósima vez que me des grelos chívome, que fas festas na casa cando non están os xefes".
Quén tamén merece unha homenaxe é Paco Lodeiro, cantante, presentador, humorista, imitador, letrista... en definitiva, un artista. Propoño como candidato ó vindeiro día das Cifras e Letras Galegas. E proporía como cadidato ó día do Acento Galego a Paco Vázquez. Está publicada en el correo gallego día 7-9-2009
No hay comentarios:
Publicar un comentario