Son unha persoa confiada por natureza. Confío na profesionalidade dos profesionais. Teño un fontaneiro de cabeceira, panadeiro de cabeceira; médico non, pois estanmo a cambiar cada 6 (2x3). En xeral confío nas persoas. Lémbrome de rapaz cando iamos para o instituto Antón do Cura e mais eu. Antón tiña unha irmá que me gustaba moito. Só o sabiamos eu e o meu mellor amigo, o fillo da miña nai, ou sexa eu só. Pois iso, iamos andando e ó lonxe vin un billete de 20 pesos (lembrádesvos?, os marróns). E dixen: "Hostia, un billete de 100 ptas." Antón correu como unha bala, e díxome: "Víchelos ti, pero collinos eu e agora son meus". Automaticamente a súa irmá deixou de gustarme. El non, pois xa non me gustaba.
Seguín a ser confiado. Antón precisaba demostrar que non era de fiar, e eu deille a oportunidade.
Anos despois, nunha verbena, eu estaba a bailar cunha moza. Eran aqueles tempos en que se levaba pedir o baile, o home á muller, unhas veces dicíanche que si e outras que non. Eu bailaba pouco. O dito, estaba a bailar e nunha mirada ao chan, vin un billete de 1000 ptas. Non quería deixar a moza no medio da peza, e ao mesmo tempo tiña medo de que viñera Antón do Cura por alí. Por alí pasou Chucho da Jauvea, un coñecido meu. Fíxenlle un sinal, sinalando o billete, colleu o sinal á primeira e colleu o billete tamén á primeira. Meteuno no peto, esperoume e díxome: "Toma é teu", e eu díxenlle: "Non, é dos dous".
Seguín a ser confiado. Chucho da Jauvea precisaba demostrar que era de fiar e eu deille a oportunidade.
Somos grandes amigos e ademais eu, co tempo, casei coa súa irmá.
Seguín a ser confiado. Antón precisaba demostrar que non era de fiar, e eu deille a oportunidade.
Anos despois, nunha verbena, eu estaba a bailar cunha moza. Eran aqueles tempos en que se levaba pedir o baile, o home á muller, unhas veces dicíanche que si e outras que non. Eu bailaba pouco. O dito, estaba a bailar e nunha mirada ao chan, vin un billete de 1000 ptas. Non quería deixar a moza no medio da peza, e ao mesmo tempo tiña medo de que viñera Antón do Cura por alí. Por alí pasou Chucho da Jauvea, un coñecido meu. Fíxenlle un sinal, sinalando o billete, colleu o sinal á primeira e colleu o billete tamén á primeira. Meteuno no peto, esperoume e díxome: "Toma é teu", e eu díxenlle: "Non, é dos dous".
Seguín a ser confiado. Chucho da Jauvea precisaba demostrar que era de fiar e eu deille a oportunidade.
Somos grandes amigos e ademais eu, co tempo, casei coa súa irmá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario