Outro día, un domingo, díxome "Vou a misa ¿queres vir comigo?" contesteille"Non, non podo ir a misa, non podo comulgar, son unha casa" e díxome "Hai casas que comulgan con rodas de muiño, ¡ os muiños!". É moi simpática e moi espontánea. É Milagres Cotelo Rama. Lembróuma Xosé Manuel de Marcial (que tamén é de Josefa). Contoume que foron xuntos a un cursiño de iniciación ao galego.
Xosé Manuel facía moito que non a vía. Son dun tempo. El lembrábaa. Ela lembrábao. Eran veciños, pero endexamais se falaron. Non por ela, a culpa era del. El era introvertido e vergoñento e pensaba que ela non falaba, que non vía, que non miraba. Pero ela mira, ve, escoita, fala, ri e ríalle as suas gracias no cursiño, e dicía :"É meu veciño". Naqueles tempos ter unha persoa discapacitada era tabú, agochábana na casa e vergoñábanse de ter unha persoa con minusvalía.
Neste caso non. Sacábana todos os días. Turnábanse os pais e os irmáns a empurrar aquela cadeira de rodas.Ten unha minusvalía case que do cen por cen, só move un pouco as mans, ten uns ollos saltóns,un sorriso, unha risa, unhas gañas de vivir... Xa digo ten minusvalía no corpo, pero ten moita plusvalía na cabeza. Con aquelas mans logra facer proezas con pinturas, lenzo e pinceis. É unha artista. É o personaxe mais salientable dá CASILLA.
Estou vendo fume aló ao lonxe, paréceme Manolo ó Varrendeiro, tamén chamado Barrié, outro personaxe peculiar dá Casilla. É a súa faria á que bota fume. Ven empurrando unha cadeira de rodas, nela ven Milagres. Dígolle "¡Hola Milagres!¿Canto tempo sen verte?" e contéstame "Díxenlle ao meu pai, que tiña gañas de voltar ao meu barrio, de voltar a Casilla, chámanlle así por ti, porque es unha casa de peóns camineros. E quí estou"
Dígolle "Sentín dicir que es unha artista, e dixéronme que tiñas moita man coas casas ¿Fasme un retrato?
No hay comentarios:
Publicar un comentario