Este domingo pasado, foi pasado por auga. Non é que chovera moito, só choviu unha vez, dende as doce da mañán ata as doce da noite!!. Fun andar co meu chuvasqueiro, zapato impermeable e paraugas, e díxenme :"Por min que chova! ( que non é o mesmo ca que chova por min). Atopeime con Venancio da Crega, coas súas muletas, pois rompiu un pé caendo da beirarúa. Venancio é da Agualada (Coristanco) vive na Casilla. Saudeino :
-Ola Venancio! Vas a mollar as muletas!
-Tamén ti mollas o paraugas!
Ofrecinme a acubillalo debaixo do meu paraugas e levalo a casa. Aceptou. Venancio ten unha conversa moi interesante, agradable e filosófica. Encántame debater con el. Dame moitas ideas para as miñas historias. É un gran orador, valería para político se non fose que non ten espírito pinochiano, e encende a primeira.
Pasamos por diante da horta de Rama de Carballo de Arriba, que xa, cando eu era pequeno, estaba abandoada, e conteille que de rapaz íamos a roubar a froita a esa horta. E díxome el :"Eso non é roubar nin farrapo de gaitas. Roubar e ir a unha horta dunha casa habitada. Cando eu era rapaz,e mais o meu amigo o Lagoeiro, fillo do Lagoeiro (traballador de peones-camineros, que arranxaban as cunetas e as estradas) queríamos roubar na horta do sr. Silverio, posuidora dos millores frutais da redonda, pero cada vez que tentabamos saltar aquela tapia, aquel muro, aquel balado... tan pronto os nosos dedos asomaban ao borde, vareada que te criou- menos mal que xa estabamos afeitos as vareadas da escola-. Non había maneira! O vello sempre estaba alí. O Lagoeiro pai, ademais do seu traballo, era o barbeiro oficial da Agualada. O sr. Silverio ía todolos venres a afeitarse. Esto non lle pasou desapercibido ao Lagoeiro fillo, que me dixo:
-Cando estea coa escuma na cara avísote, ti saltas a tapia, e eu vixio. Foi a primeira e a única vez que entramos na horta do sr. Silverio, pois debía ter contados o froitos, e dende esa deixou barba.
En definitiva Venancio da Crega é o meu muso!
No hay comentarios:
Publicar un comentario