O porto de Muros, dada a súa riqueza pesqueira e de mercadurías, pois era porto abastecedor da mitra compostelá, era presa apetecible para os piratas. A maneira que tiñan de defenderse era apostando vixías na Atalaia, en punta Rebordiño ou en Montelouro, que por medio de señais, avisaban con unha certa antelación . En Montelouro os vixías tiñan a obriga de pedir axuda aos concellos do norte (Carnota, Corcubión...). Disque se servían de unha lancha, que tiñan agochada entre os cantís. Pénsase que había un pasadizo secreto, dende un dos picos do monte, que ía a dar ao mar aberto. Levo anos andando polo Montelouro, investigando, e si, atopei penedos con formas curiosas, pero cova, cova... non atopei ningunha.
Este día díxenme :"Vou a subir ao mirador, a contemplar a beleza que dende alí se ve-loxicamente con gafas de sol, pois semellante beleza deslumbra-. Ía andando cara o monte , e pasoume un coche a unha velocidade esaxerada, mal como puiden lembrei as letras da matrícula, BGH, dun Golf negro. Pensei que ben podían ser pirómanos. Andei un pouco e vin ao lonxe unha fumareda. Collín o móvil e xa estaba marcando o 085, para avisar dun incendio, cando me decatei que non era fume, era po!!. Menuda poeirada!! Subín ao mirador. As pendentes son tipo as do Ezaro, pero con un camiño de fochancas, buracos e pedras, e alí estaba o Golf todo chulo.
Baixaron do coche tres rapaces, con cordas e vestimenta, como para facer alpinismo. Vinos entrar entre dous penedos. Entrementras eu subín ao pico, e cando baixei, o Golf ainda estaba alí, e dos rapaces nin rastro. Acabei a miña andaina e díxenme:"Tivéronse que meter nunha cova. E se é a cova do pasadizo secreto?".
Durante os días seguintes dinlle voltas ao asunto e decidín meterme entre aqueles dous penedos, non sen ir precavido. Collín un kit de Indiana Jones e subín ao mirador e metinme no medio daqueles dous penedos. Efectivamente, alí había unha cova. Quitei a lanterna do kit, acendina e empecei a andar por un corredor zigzagueante durante uns cinco minutos. Despois o corredor seguía en linea recta uns trescentos pasos e empecei a baixar por unhas escaleiras labradas no chan e a continuación andei outros cincocentos metros, en liña recta e de repente xiro a ezquerda ata chegar a unha bifurcación de camiños." Por onde vou?" pregunteime :"Vou pola dereita" supúxenme que se había tal barca e tal cala tiña que estar sobre da dereita. Por alí fun e cheguei a outra bifurcación. Unha delas a da ezquerda era mais estreita e íame a costar meterme, dada a miña barriga. E a outra estaba cheiña de teas de araña. Teas cheas de po. Por alí non pasaron os tres rapaces, pois aquel po era de moitos anos. Lembreime cando estiven en Nápoles de camareiro nunha casa privada e cando levaba dous meses alí , díxome a xefa :"Xosé ! As teas de araña do baño das escaleiras teñen po!!. Nin me decatara daquel baño!! Dende esa sempre lles quito o po. Quitei un plumeiro do meu kit de Indi e limpiei o po das teas. Apareciu unha araña, que mais ben parecía unha centola-ou sexa unha araña acentolada-. Quitei un spray insecticida e disparei. A araña marchou e quitei un acendedor do meu kit e queimei a tea. Pasei e seguín por un corredor recto e en descenso uns douscentos pasos, ata que cheguei a unha cortina de auga. Era unha fervenza pequena. Abrín o paraugas que levaba no bolso e pasei para o outro lado. Alumeei coa miña lanterna, e que maravilla de cova. A auga da fervenza facía un regato que ía a dar a un estanque, a unha pequena lagoa. Tiña unha praiña e alí estaban os restos dunha barca, da barca perdida. Aquela lagoa comunicábase co mar coa marea chea. Saín a luz do día. Saín a unha pequena praia de area fina,fina,fina e un mar de augas cristalinas bañaba aquel chan de algodón. Un auténtico tesouro!!
A que ven este conto? Ven a que Galicia está chea de milleiros de recunchos, de milleiros de tesouros de este tipo e que non fai falta ser un Indiana Jones para disfrutar deles.
No hay comentarios:
Publicar un comentario