Xa dixen algunha vez, que estiven en Italia. E coñecín moita xente e moitas historias. Unha das mais arrepiantes voúvola a contar:
Chámase Adolfo do Cotote, emigrante en Italia. Adicábase a traballar en casas mais ou menos pudientes, facendo labouras domésticas. Aceptou un traballo na cidade de Como, que está ao carón do lago do mesmo nome, nun castelo, no castelo do Conde Gandolfi. Contratárono mais ou menos a fin de ano de fai vinte e tantos anos. Os seus traballos eran: pola mañán; limpar 12 miniapartamentos fora do castelo: a hora de comer; poñer a mesa, servir e recoller e despois comer, comer o que arrapañaba por alí. Canta fame pasou!! Racionábanlle todo, só dispuña da auga da billa, e unha pouca pasta da que sobraba, e loxicamente fría. Pola tarde; limpar cada día, de fino, unha estancia (habitacións, salas, salóns, baños...)tiña que dar a cera de xeonllos con un trapo. Todo a base de pulso, nada de máquinas. Tamén lle tiña que dar de mal comer a un lote de cans nunha canceira chea de ratos, algúns pasábanlle por arriba dos pés. Pola noite; poñer a mesa, servir, recoller e cear pouco. Durmía nunha torre, nunha habitación toda destartalada, sen calefacción e sen luz eléctrica, cunha candea como iluminación. A única calor que tiñan aquelas noites frías de inverno, era a chimenea da lareira do salón pricipal, que por sorte pasaba polo medio do seu cuarto.
Así quince días. O día de noite boa, tivo que servir a 40 persoas. Ao día seguinte, día de Nadal, ás seis da tarde díronlle libre, e saíu pola cidade. Dou unhas cantas voltas por alí, pero todo estaba cerrado. Non había donde comer algo nen sequera donde tomar algo. Díxose:"Pois vou a ter que pasar sen cea, no castelo a cociña estaba pechada!!. Tivo sorte que apareceu, por alí, un Papa Noel, que lle dou dúas mandarinas e unha bolsiña de caramelos. E esa foi a súa cea de Nadal. A semana seguinte todo seguiu igual. Chegou a noite de fin de ano, había moitos invitados, e entre eles un Cardenal. A Adolfo, ensináranlle o protocolo de a quen servir primeiro: Primeiras a donas por importancia e por edade e despois os homes; tamén por importancia e por edade. E así fixo Adolfo, e a condesa berroulle:"Primeiro tes que servir a súa ilustrísima excelencia, o monseñor Cardenal!" e el díxolle:"Primeiro as damas!"
Cando tocou de sevir o pavo, ao pavo faltáballe o cu e un zanco. A condesa preguntou polo cu e Adolfo díxolle :"A cociñeira ten o costume de quitalo e darllo aos cans" e ela :" Se é a cousa que mais lle gusta ao Sr. Conde Ah,ah,ah,!! Onde vai o outro zanco?" "Comino eu Sra. Condesa, pois tiña moita fame" "Fora, quitáteme de diante, ti non podes facer o que queiras, esta casa é miña!!!" e Adolfo díxolle :!A casa será súa, pero a porta é miña" "Non, non, a porta tamén é miña!!" Adolfo marchou sin a porta e sin cobrar, pero co zanco do pavo no bandullo.
Oxalá este cheiro non se deba ao podrecemento,de que os nosos fillos teñan que ir a aulas masificadas, que teñan como libro de texto a enciclopedia Álvarez e que os sábados teñan que ir a escola para aprender formación del espíritu nacional e a rezar o rosario.
No hay comentarios:
Publicar un comentario