Chámolle a dama das camelias a esta historia por que a protagonista ten uns camelios no seu xardín e ademais chámase Camelia, Camelia do Prado.
Unha por facerlle un pouco de compañía e por deixarlles contar a súa vida, as súas vivencias, as súas experiencias, as súas anécdotas, gústame escoitar a xente maior e outra por que sirvenme para escribir as miñas historias.
Este día atopoume Camelia do Prado, Camelia ten 81 anos, solteira de nacemento e sen compromiso. Contoume que traballara na Coruña 40 anos na mesma casa, loxicamente de criada. Traballaba todolos días do ano de 8 da mañán ata as 11 ou 12 da noite, agás pola festa da súa parroquia. Axudou a coidar aos fillos e aos netos dos señores. Os señores tratabana ben, os fillos e os netos non tanto, de feito mortos os señores, ninguén quere saber de Camelia. Algunha vez que os chama, sempre hai alguén que lle di:"Vai de viaxe, ou está ingresado, ou cambiou de casa, ou xa non vive aquí..."
Despois de 7 falares, 8 decires, 7 escoitares e 8 oires, pregunteille polas súas aventuras amorosas, para ver se me contaba unha historia fantástica que me contara uns anos atrás. E contoume: "Tiven si. Era un sobriño da señora. El era de Lugo e veu facer o servicio militar a Coruña e enamoramosnos. Queríamos casar, pero unha desgraza moi grande rompiu as miñas ilusións. Morriu nun accidente nun tractor. Quedei viuva antes de casar"
Esta historia non era a que eu coñecía así que lle volvín a preguntar:"E logo non tiveches mais mozos" E ela díxome:"Contoche: Un día pedinlle permiso a señora para poder sair antes, pois tiña unha cita cun mozo. Ela quería saber quen era el, pero eu díxenlle que xa llo contaría. Ao outro día xa a señora xa sabía quen era o meu pretendiente e votoume a bronca:"Estás tola, é un home viuvo coa súa nai e dous irmáns na súa casa. Só te quere para que os coides, e ademais é inválido de guerra e ten unha perna ortopédica" Despois desta explicación eu díxenlle a Camelia:"Tomouche o pelo, para que non marchases da súa casa" Ela díxome que non, que todo era certo:"Vícheslle a perna?" "Vin".:" E estabas disposta a casarte con el , con ese defecto? seguro que a metralla que lle estropeu a perna, tamén lle había estropear a metralleta" "Eu había probar, que secadra cando lle dispararon, estaba erecto e non lle diron tanto arriba. Si! pesoume moito non casar con el podía ter fillos que ahora mirarían por min".
Camelia do Prado adicou toda a súa vida a unha familia que agora non quere saber nada dela, deixando escapar a oportunidade de ter a súa propia. E se a metralleta non funcionaba, polo menos tería unha boa pensión como viuva de invalido de guerra. E seguro que había ter algún parente que tivese ansia dela, quero dicir, da súa pensión.
Unha por facerlle un pouco de compañía e por deixarlles contar a súa vida, as súas vivencias, as súas experiencias, as súas anécdotas, gústame escoitar a xente maior e outra por que sirvenme para escribir as miñas historias.
Este día atopoume Camelia do Prado, Camelia ten 81 anos, solteira de nacemento e sen compromiso. Contoume que traballara na Coruña 40 anos na mesma casa, loxicamente de criada. Traballaba todolos días do ano de 8 da mañán ata as 11 ou 12 da noite, agás pola festa da súa parroquia. Axudou a coidar aos fillos e aos netos dos señores. Os señores tratabana ben, os fillos e os netos non tanto, de feito mortos os señores, ninguén quere saber de Camelia. Algunha vez que os chama, sempre hai alguén que lle di:"Vai de viaxe, ou está ingresado, ou cambiou de casa, ou xa non vive aquí..."
Despois de 7 falares, 8 decires, 7 escoitares e 8 oires, pregunteille polas súas aventuras amorosas, para ver se me contaba unha historia fantástica que me contara uns anos atrás. E contoume: "Tiven si. Era un sobriño da señora. El era de Lugo e veu facer o servicio militar a Coruña e enamoramosnos. Queríamos casar, pero unha desgraza moi grande rompiu as miñas ilusións. Morriu nun accidente nun tractor. Quedei viuva antes de casar"
Esta historia non era a que eu coñecía así que lle volvín a preguntar:"E logo non tiveches mais mozos" E ela díxome:"Contoche: Un día pedinlle permiso a señora para poder sair antes, pois tiña unha cita cun mozo. Ela quería saber quen era el, pero eu díxenlle que xa llo contaría. Ao outro día xa a señora xa sabía quen era o meu pretendiente e votoume a bronca:"Estás tola, é un home viuvo coa súa nai e dous irmáns na súa casa. Só te quere para que os coides, e ademais é inválido de guerra e ten unha perna ortopédica" Despois desta explicación eu díxenlle a Camelia:"Tomouche o pelo, para que non marchases da súa casa" Ela díxome que non, que todo era certo:"Vícheslle a perna?" "Vin".:" E estabas disposta a casarte con el , con ese defecto? seguro que a metralla que lle estropeu a perna, tamén lle había estropear a metralleta" "Eu había probar, que secadra cando lle dispararon, estaba erecto e non lle diron tanto arriba. Si! pesoume moito non casar con el podía ter fillos que ahora mirarían por min".
Camelia do Prado adicou toda a súa vida a unha familia que agora non quere saber nada dela, deixando escapar a oportunidade de ter a súa propia. E se a metralleta non funcionaba, polo menos tería unha boa pensión como viuva de invalido de guerra. E seguro que había ter algún parente que tivese ansia dela, quero dicir, da súa pensión.
No hay comentarios:
Publicar un comentario