Non falo galego para que se note que son galego, ainda que falase castelán tamén se notaría. Falo galego porque e un tesouro que temos e debémolo coidar e mimar como tal.
Eu son de contar historias nas miñas reflexións e hoxe non ía a ser menos. Esta historia ten que ver coa riqueza léxica do idioma galego. E unha historia, por certo contouma Cándido Pazó, que en castelán non tería nin a metade de gracia.
“Pedro das Galliñas vivia no Outón, aló na alta de Rus. Tódolos anos polo San Xoán baixaba a Carballo a tomar unha fartada de churros, que eran a sua debilidade. Aquel ano, coma os outros, comprou tres kilos de churros, pero caeron unhas gotas de choiva e molláronselle. Non por elo deixou de comelos, ainda mollados lle gustaban!. Todos sabedes que os churros mollados fermentan na barriga de maneira impresionante e Pedro notou que a flatulencia, que el tiña, quería sair, pero miraba para un lado e vía xente, miraba para o outro e mais xente, miraba para diante e xente coñecida, miraba para atrás uns amigos. Non lle quedaba que aguantar, pero, ainda así, seguía comendo nos churros. A xente non ía a menos e a barriga ía a mais.
Pedro non quería pasar vergoña, pero non vía como facer. Nesto que se lle abriu o ceo, mais ben cerróuselle cunhas nubes negras e viuse un lóstrego e dalí a pouco soou o correspondente trono. E díxose:”Esta e a miña”. Esperou o seguinte lóstrego e contou:”Un, dous, tres, catro, cinco” e veu o trono. Volviu a esperar outro lóstrego e volviu a contar ata o correspondente ruído, tamén cinco. Pensou:”Vou a comprobar outra vez, por si acaso” e efectivamente coincidiulle tamén en cinco, así que se dixo:”A próxima vez solto, xa non aguanto mais”.Veu o lóstrego contou ata cinco e soltouno. Pobre Pedro do Outón! Aquel trono debiu ser moito mais lonxe, que non se oiu, só se oiu , só se sintiu o seu tremendo peido, o seu tremendo peidazo. Dicíalle un:”Mira que eres animal Pedro” dicía outro:"Quen foi?” “Foi Pedro das Galiñas”. Pedro marchou do xardín cara a rúa Desiderio Varela e diante da de San Ramón estaban dous falando :”Reventaría algunha bombona en algures?” “Non ho! disque foi un peidazo de Pedro das Galiñas, non sabes? o do Outón”. Seguiu correndo e chegou a diante da Caixa de Aforros e tamén estaban a falar :”Acabo de falar co meu cuñado, que está en Malpica, por teléfono e preguntoume se oíra a explosión, e xa lle dixen que fora un peidazo de Pedro das Galiñas”. Pedro todo avergoñado colliu o primeiro trole e foise para a Coruña e ali colliu o primeiro barco para América.
Pasaron trinta anos e Pedro fixera fortuna nas Américas. Moitas veces veulle a gaña de voltar a sua terra, pero tiña medo que a xente non esquecera o seu tremendo peidazo.
Un día decidiuse. Chegou a Coruña, e foi para a estación de troles, pero xa non existía tal estación. Así que colliu un taxi e chegou ao Outón, preguntou pola súa nai e dixéronlle que morrera. Foi ao cemiterio e buscándo a lápida da súa nai atopou a de Chucho da Jillerma e poñía JESUS ANTELO RODRIGUEZ muerto el 24 de Julio del año 20 después del Gran Pedo. Mirou mais lápidas e todas facían referencia ao seu gran peido. Colliu o taxi, colliu o barco e endexamais voltou ao Outón.
Decatádevos que a verba PEIDO ten a normal grandeza, a normal expresión, a normal definición de unha cousa tan natural. En cambio en castelán Pedo é coma que non é, coma se se avergoñaran de dicilo. Nós, se o peido e enorme, dicimos Peidazo e en castelán, que din? din Pedazo, pero pedazo de que? Porque un pedazo de pedo nin siquera é un pedo.
Falo galego, son galego e presumo de falalo e de selo, porque¡ galego presumido vale por dous!.
Pedro non quería pasar vergoña, pero non vía como facer. Nesto que se lle abriu o ceo, mais ben cerróuselle cunhas nubes negras e viuse un lóstrego e dalí a pouco soou o correspondente trono. E díxose:”Esta e a miña”. Esperou o seguinte lóstrego e contou:”Un, dous, tres, catro, cinco” e veu o trono. Volviu a esperar outro lóstrego e volviu a contar ata o correspondente ruído, tamén cinco. Pensou:”Vou a comprobar outra vez, por si acaso” e efectivamente coincidiulle tamén en cinco, así que se dixo:”A próxima vez solto, xa non aguanto mais”.Veu o lóstrego contou ata cinco e soltouno. Pobre Pedro do Outón! Aquel trono debiu ser moito mais lonxe, que non se oiu, só se oiu , só se sintiu o seu tremendo peido, o seu tremendo peidazo. Dicíalle un:”Mira que eres animal Pedro” dicía outro:"Quen foi?” “Foi Pedro das Galiñas”. Pedro marchou do xardín cara a rúa Desiderio Varela e diante da de San Ramón estaban dous falando :”Reventaría algunha bombona en algures?” “Non ho! disque foi un peidazo de Pedro das Galiñas, non sabes? o do Outón”. Seguiu correndo e chegou a diante da Caixa de Aforros e tamén estaban a falar :”Acabo de falar co meu cuñado, que está en Malpica, por teléfono e preguntoume se oíra a explosión, e xa lle dixen que fora un peidazo de Pedro das Galiñas”. Pedro todo avergoñado colliu o primeiro trole e foise para a Coruña e ali colliu o primeiro barco para América.
Pasaron trinta anos e Pedro fixera fortuna nas Américas. Moitas veces veulle a gaña de voltar a sua terra, pero tiña medo que a xente non esquecera o seu tremendo peidazo.
Un día decidiuse. Chegou a Coruña, e foi para a estación de troles, pero xa non existía tal estación. Así que colliu un taxi e chegou ao Outón, preguntou pola súa nai e dixéronlle que morrera. Foi ao cemiterio e buscándo a lápida da súa nai atopou a de Chucho da Jillerma e poñía JESUS ANTELO RODRIGUEZ muerto el 24 de Julio del año 20 después del Gran Pedo. Mirou mais lápidas e todas facían referencia ao seu gran peido. Colliu o taxi, colliu o barco e endexamais voltou ao Outón.
Decatádevos que a verba PEIDO ten a normal grandeza, a normal expresión, a normal definición de unha cousa tan natural. En cambio en castelán Pedo é coma que non é, coma se se avergoñaran de dicilo. Nós, se o peido e enorme, dicimos Peidazo e en castelán, que din? din Pedazo, pero pedazo de que? Porque un pedazo de pedo nin siquera é un pedo.
Falo galego, son galego e presumo de falalo e de selo, porque¡ galego presumido vale por dous!. 
No hay comentarios:
Publicar un comentario