Chámome Alicia, o meu home é Breo. Escribo eu, non porque mande eu (non mando porque el non me oe) e non porque el sexa un covarde. Ten outros méritos, quixen dicir tiña. Pero a verdade é que o botamos a sortes.
Moeda ó aire, se cara escribía eu, se cruz el non escribía, e aquí estou eu. Tenemos dos hijos, que por diferencia de edad y por distintas amistades y compañeros de colegio Edelmiro habla castellano y Abel fala galego. Nunca se llevaron bien, sempre rifando e incluso pelexando. Sempre defendendo a súa maneira de hablar.
Un día Breo y yo dimos dos manotazos en la mesa y basta xa! Sois mayorcitos, aquí tiene que haber un acuerdo ou o pactamos entre todos ou senón a la fuerza! Hablamos, discutimos y dialogamos y por fin llegamos a un pacto. Na nosa casa de domingo a venres, ambos os dous incluídos, unha semana en galego y otra en castellano. E dixo Abel: "E o sábado?" Contestou Breo: "O sábado inglés". Dende esa, en nuestra casa, todo paz, todo sonrisas, todo buenas palabras. Dominamos perfectamente o galego y el castellano e casi speak english.
Case que somos trilingües. Os nosos fillos saen sempre xuntos, son muy amigos y los llevamos de marcha a Portozás, a Santalla..., e mentres, nós estámosche por alí tomando o fresco, ou un refresco e varias cervexas frescas. Y cuando llega la hora pactada, todos para casa. Ahora tienen novia. A de Edelmiro chámase Uxía y la de Abel se llama Eugenia. Se van casar. Estamos muy felices y hoy tenemos de menú perdices.
No hay comentarios:
Publicar un comentario